Szkoła stosunków międzyludzkich

Szkoła stosunków międzyludzkich (human relations). W latach 1923-1933 Elton Mayo przeprowadził badania nad zachowaniem ludzi w procesie pracy oraz ich motywami. Eksperyment polegał na podziale pracowników na dwie grupy: doświadczalną i kontrolną, a jego celem było ustalenie wpływu na pracę poszczególnych czynników (oświetleni, przerwy w pracy, zmęczenie itp.). Porównanie wyników międzygrupowych pozwoliło ustalić stopień wpływu badanego czynnika na wzrost wydajności pracy. Pierwszym wnioskiem było to, że na wydajność pracy wpływają poza klasycznymi czynnikami jeszcze inne, które nie były dotychczas rozpoznane i pomijane w analizach badawczych. Badania zespołu E. Mayo udowodniły, że: 1. Praca ludzka jest działalnością zespołową. 2. Ludzie przywiązują dużą wagę do stosunków międzyludzkich. 3. Poprawne stosunki z innymi powodują psychiczne zadowolenie. 4. Pracownik pracuje lepiej, uważając, że kierownictwo dba o jego dobrobyt. 5. W grupach obowiązują nieformalne normy zachowań i normy grupowej wydajności. 6. Przynależność do małych grup nieformalnych jest wyżej ceniona niż cele organizacji. 7. Kierownictwo powinno sprzyjać wewnętrznej integracji. 8. Zachęty materialne, choć ważne, nie wpływają w stopniu znaczącym na wydajność pracy. Badania te pozwoliły odkryć człowieka pracującego traktowanego jako istota społeczna, przynależna do grup, obdarzona bogactwem życia, mającego potrzeby, troski i aspiracje. Zastąpiono „człowieka racjonalnego”, motywowanego przez pieniądz, tzw. „człowiekiem społecznym”, motywowanym potrzebami społecznymi. Jednym z autorów, którzy walnie przyczynili się do rozwoju ruchu human relations był Abraham Masłow, który w 1943 roku wysunął teorię sugerującą, że człowiek jest motywowany przez potrzeby, układające się w hierarchię i obejmujące bodźce pieniężne oraz społeczną akceptację. Hierarchia Maslowa jest najbardziej znaną teorią w ramach kierunków międzyludzkich.