Podejście sytuacyjne - wyjaśnienie

Podejście sytuacyjne. Pojęcie sytuacyjne pojawiło się w lata 60-tych, a zyskało aprobatę w latach 70-tych XX w. Za współtwórców podejścia sytuacyjnego uważa się m.in. P.L. Lawrance’a i J.W. Lorcha. Rozwinęło się na skutek braku zaufania do tworzenia uniwersalnych zasad i procedur, których nikt nie rozumiał poza ich twórcami. Główna teza zwolenników podejścia sytuacyjnego głosiła, że nie ma metody działania uniwersalnej i optymalnej, lecz istnieje wiele rozwiązań alternatywnych, których jedno może się okazać odpowiednie w danej konkretnej sytuacji i warunkach. Opracowana definicja podejścia systemowego głosi, że jest to podejście do zarządzania sugerujące, że właściwe zachowanie kierownicze zależy od szerokiej gamy elementów. F. Fiedler wyróżnił trzy czynniki, od których zależy efektywność kierowania w konkretnej sytuacji. Są to: 1. Stosunki pomiędzy kierownikiem i członkami grupy. 2. Struktura zadań. 3. Zakres władzy stanowiska kierowniczego. Wymienione czynniki wpływają na sytuację kierowania, od której zależy powodzenie danego stylu kierowania zespołem. Generalnym problemem jest więc właściwa interpretacja sytuacji i dobór do niej odpowiedniego kierownika. Pomiędzy podejściami systemowym i sytuacyjnym zachodzi ścisła relacja, i wszelka analiza problemów powinna być czyniona jednocześnie.