Style kierowania

techniki zarządzania i pewne elementy przywództwa. White i Lippit opisali 3 style: a) demokratyczny b) autokratyczny c) bierny a) demokratyczny – sytuacja, gdy kierownik zasięga opinii merytorycznej u swoich podwładnych przed podjęciem decyzji: - stosunki ich mają charakter otwarty - utrzymuje dobry klimat - docenia rolę głosu i samodzielnych specjalistów (daje im możliwość decyzji) sprzyja to rozwojowi i usamodzielnianiu się ludzi b) mocno satysfakcjonuje podwładnych, co wiąże się z utrzymywaniem monopolu władzy - rozszerza go na cały proces produkcyjny - incydentalnie pozwala podejmować decyzje innym - zarządza przy pomocy bezpośrednich poleceń - dużą wagę przywiązuje do nadzoru i kontroli - preferowanym motywatorem jest strach (przed niezadowoleniem szefa i sankcjami – awans, premia) - ekstremalnie – grozi zwolnieniem z pracy (często) - atmosfera jest zła - ludzie sięgają do używek, są spięci - efektywność pracy spada do 40% - satysfakcji pracowników brak - szef rzadko używa słowa „dziękuję” c) pasywna postawa kierownika, który sam się boi: - unika podejmowania decyzji zwłaszcza niepopularnych - unika stawiania zadań i wymagania ma dużo niższe - atmosfera jest nijaka - brak decyzji na czas – powstają zaległości - brak systemu motywacyjnego – awansów, premii, nagród. Na bazie tych 3 stylów sformułowano kolejne style (Blake i Muton) stworzyli tzw szafkę kierowniczą, czyli konglomerat różnych stylów, które pogrupowali na: 1. style bierne 2. zorientowane na zadania 3. zorientowane na ludzi 4. style mieszane (na zadania i ludzi) 1. Styl bierny dyskwalifikuje kierownika, choć może dominować. Występuje w 1/3 przypadków w Polsce. 2. Zorientowani na zadania – koncentrują uwagę i aktywność na stawianiu i realizowaniu zadań zespołu, którym kieruje. To ludzie ambitni, konkretni, decyzyjni, z silnie zaznaczonymi cechami przywódczymi, potrafią konsolidować zespół, wysoko stawiają poprzeczkę zadań, są wymagający wobec siebie i podwładnych. Orientacja na zadania łączy się bezpośrednio ze stylem autokratycznym. Nie są to szefowie lubiani, bo są apodyktyczni, bezwzględni wobec wykonania zadań, skłonni do instrumentalnego traktowania podwładnych, a często wyniośli i pyszni. Preferują bezpośrednie formy zarządzania przez: - doraźne polecenia (w ogromnej ilości) - stosowanie kar i nagród (kij i marchewka) - wykorzystują ułomność zespołu tzw życzliwy autokrata (przypadek szczególny) - mimo, że stara się realizować zadania, to stara się nie zrażać ludzi - jest także skłonny do instrumentalnego traktowania podwładnych - jedynym jego celem jest sukces, mimo, że czasem deleguje uprawnienia w dół. 3. Zorientowani na ludzi: - tworzenie przyjaznej atmosfery – klepanie się po ramionach - satysfakcja i zadowolenie pracowników są najważniejsze, bo cenią przyjacielską atmosferę Styl klubowy - : - podstawowa powinność zabawianie pracowników - biurowy wodzirej, ekspert od kawałów i anegdot - często uroczy i lubiany przez pracowników - za to nie lubiani przez dyrektorów i tych, którzy mają inny pogląd na styl kierowania Styl misjonarza – : - wkłada dużo wysiłku w to, by być lubianym - jest za miękki, pracownicy przestają go szanować - nie potrafi egzekwować zadań Styl demokratyczny - : - menedżer stara się o dobry klimat - otwarty na kontakty ze współpracownikami - troska o relacje partnerskie nie przesłania celów firmy i zadań mu powierzonych - zasięga opinii merytorycznych od podwładnych - często tłumaczy pracownikom sens pracy - posiada dar przekonywania do działania - tłumaczy podstawy swoich wyborów - przedstawia cel i misję swojego działania - dba o dobre zarobki podwładnych - interesuje się ludźmi, stara się ich poznać, zna ich problemy, stara się im w nich pomóc (nawet poza zawodowe) - człowiek otwarty, asertywny - łatwo się z nim daje pracować i osiągać satysfakcje - gwarantuje osiągnięcie celów i zadań (szkoda , że jest ich tak mało) Styl idealny (najwyżej ceniony, zorientowany na ludzi i zadania) – bardzo rzadko stosowany, bardzo trudny, trudno pogodzić nastawienie na ludzi z nastawieniem na zadania. Mówiąc o wyborze stylu kierowania trzeba zwrócić uwagę na kategorię czasu, jaki przedsiębiorca ma na podjęcie decyzji. (czy ma możliwość konsultacji, czy musi decydować natychmiast).