Miłość Tristana i Izoldy

Miłość bez granic Miłość Tristana i Izoldy – chociaż niezależna od ich woli (czarodziejski napój) – była wielka i wieczna. Na drodze do szczęścia kochanków stało wiele znaczących przeszkód, jednak nie przekreśliły one uczucia. Tristan był zawsze gotowy służyć Izoldzie, ona zaś, zgodnie z obietnicą, w każdej sytuacji spieszyła doń, szukała wymyślnych forteli, by doprowadzić do spotkania. Mimo szlachetności charakteru, zdobywała się na oszustwa i przemilczanie prawdy. Największą przeszkodą była osoba króla Marka. Tristan jako siostrzeniec i poddany poważył się związać z królową. Taka sytuacja prowadziła wprost do śmierci. Tymczasem najwyższą karą, jaka go spotyka, jest wypędzenie z Kornwalii, zaś Izolda uzyskuje wybaczenie i znowu staje u boku męża. Mogłoby się wydawać, że w tych okolicznościach kochankowie rozdzielą się na zawsze, jednak moc napoju jest wieczna – znowu się spotykają i pragną być razem. Teraz ryzykują jeszcze więcej – przecież król nie może bez końca tolerować związku pozamałżeńskiego swojej żony. To sprawa męskiego honoru i autorytetu władcy. Istotną przeszkodę stanowi również małżeństwo samego Tristana. Izolda czuje się zdradzona, oszukana, on zaś nie jest szczęśliwy. Mimo wielu przeciwności losu, kochankowie stale dążą do siebie, pragną się widzieć, być blisko siebie, nie potrafią o sobie zapomnieć. Oboje mają przeczucie, że gdy umrze jedno z nich, drugie natychmiast spotka taki sam los. Prawdziwą nadzieją na wspólne szczęście jest śmierć. Kiedy Tristan dowiaduje się od żony, że flaga na statku jest czarna, wie już, że Izolda nie płynie, żeby go ratować i natychmiast traci wolę życia. Kłamstwo Izoldy o Białych Dłoniach sprawia, że przybyła na miejsce Jasnowłosa zastaje martwe ciało ukochanego i – ułożywszy się przy nim – również umiera. Symboliczne znaczenie ma krzew głogu jednoczący obydwie mogiły. Odtąd już na zawsze Tristan i Izolda będą złączeni. Nie mogli cieszyć się szczęściem za życia, ani zostać małżeństwem, teraz otrzymują taką niezwykłą szansę. Stale sprzyjający im Bóg czuwa nad nimi nadal (są pochowani po obu stronach kaplicy). Po ich stronie pozostaje również natura – głóg wyrasta codziennie na tak wielką wysokość, że może połączyć grobu. Miłość tych dwojga przetrwa w wieczności, przekracza granice życia i śmierci, triumfuje z innego świata, a widomym jej znakiem jest symboliczny głóg.