Własność siły roboczej - socjologia

Klasy społeczne, a własność siły roboczej: Stosunki własnościowe to korzystanie z obiektów własności w sposób społecznie zapośredniczony, który przejawia się w funkcjach tych obiektów, jako towaru lub pieniędzy. Własność to możliwość czerpania korzyści z obiektu własności. Posiadanie to fizyczny kontakt z obiektem własności – jest to twarde rozumienie własności, w przeciwieństwie do miękkiego czyli np.: akcjonariatu. Marks wyróżnił 3 rodzaje sytuacji własnościowej: praca na cudzym (własność miękka), praca na własnym (własność twarda) i własność pozwalająca powstrzymać się od pracy. Przedmiotem własności prywatnej lub kolektywnej mogą być materialne lub niematerialne, obiektywne lub subiektywne warunki produkcji, a więc nie tylko środki produkcji, ale też stosunek do własnej lub cudzej pracy. Ludzie z materialnego punktu widzenia nie posiadający nic, dysponują na rynku swoją siłą roboczą, którą mogą spożytkować w 3 typach pracy: - bezpośrednio produkcyjnej np.: przetwarzanie dóbr materialnych - pośrednio produkcyjnej np.: handel, bankowość - nieprodukcyjnej Po skrzyżowaniu tych 3 aspektów posiadania i 3 typów pracy otrzymujemy min. 9 klas Siła robocza w zależności od specjalizacji może mieć różne formy zawłaszczania. Im wyższy poziom edukacji i kwalifikacji, tym wyższa wartość siły roboczej. Najwyższą wartość mają kwalifikacje monopolistyczne. Jednostki posiadające wysokie kwalifikacje mają swobodę dysponowania swą siłą roboczą i wynagradzani są za to, że siła robocza jest w dyspozycji właściciela, a nie za to, ile włożyli pracy prostej. Uspołecznienie posiadanej siły roboczej występuje tam, gdzie istnieje głęboki podział pracy. Wówczas pojedynczy pracownik nie jest dysponentem swej siły roboczej, ale jest nim cała załoga.