Futuryzm jako awangarda poetycka

Futuryzm jako awangarda poetycka (inspiracje zagraniczne, oddźwięk na terenie Polski). Futuryzm stworzony został we Włoszech przez Marinettiego w 1909; ma być pochwałą energii, działania, życia, czyli aktywizm i witalizm, odrzucenia przeszłości na rzecz wpatrywania się w przyszłość, żądano nowej estetyki i nowych ideałów związanych z rozwijającą się cywilizacją i techniką; Polska: w Warszawie Anatol Stern i Aleksander Wat; w Krakowie Stanisław Młodożeniec, Bruno Jasieński, Tytus Czyżewski; Organizowali hałaśliwe i szokujące przedstawienia (w kawiarni "Pod Pikadorem"); wydawali pisma ("Gga", "Nóż w bżuhu"); głosili więzy literatury z nowoczesnością i przemianami cywilizacyjnymi: pojawia się kult techniki; byli za aktywną postawą wobec życia, prostotą i radością; ostro potępiali przeszłość i tradycję literacką (tradycyjną wyobraźnię i logikę); utwór literacki powinien być krótki, zwięzły, ekonomiczny i jednocześnie pełny treści; ma być szokujący, zwracać uwagę; stosowali zapis fonetyczny (nie ortograficzny - są za prostotą), rozbijali zdania i wyrazy, Pojawiają się ślady dadaizmu (programowy prymitywizm języka - od dziecięcego dada; wręcz całkowita nieraz niezrozumiałość; wiersze oparte tylko na skojarzeniach fonetycznych, lub wiersze obrazki) Bawili się w demistyfikację tradycyjnych zachowań i tematyki (łamanie tabu); stąd też tematyka erotyczno-seksualna; kreowali też osobowość prymitywną, pozbawioną społecznych ograniczeń narzuconych z zewnątrz; Bardzo krytykowani byli przez innych artystów i ruch ten szybko zaniknął.