Dokładna interpretacja wiersza "Mieszkańcy" Tuwima

„Mieszkańcy”. Tuwim atakuje bezmyślny tryb życia typowego mieszczucha. Przedstawia typowy dzień z życia filistra, a ponieważ każdy następny dzień, niczym się od poprzedniego nie różni, jest to obraz całego życia, a właściwie wegetacji, powolnego umierania. Powtarzanie słowa „straszny” to krytyczne nastawienie do życia, które jest szare, monotonne, nieciekawe. W tym życiu wszystko jest zapleśniałe, zakopciałe, ciemne, gdyż nie ulega przemianom. Prymitywny kołtun prowadzi życie przyziemne, nastawiony jest na konsumpcję. Od rana mieszczuch na wszystko narzeka „że deszcz, że drogo, że to, że tamto”. Czas ucieka mieszczuchowi niepostrzeżenie, nie uczestniczy w wydarzeniach, jedynie je obserwuje. Wykonuje mechanicznie te same czynności - sprawdzić godzinę, kieszenie. Wszystko ma być dokładnie na swoim miejscu w związku z tym specyficzna jest elegancja mieszczucha - krawacik, zapięty szczelnie. Kiedy mieszczuch wychodzi z domu musi dobrze wyglądać. Jest przekonany, że wszyscy na niego patrzą, więc jest zadufany w sobie. Chodzi zawsze tymi samymi drogami, gdyż wszystko wykonuje bezmyślnie z przyzwyczajenia. Ziemia jest dla niego „taka wiadoma, taka okrągła”, wszystko wie najlepiej, nic go nie zadziwi. Jest „zapięty szczelnie”, gdyż nie docierają do niego argumenty innych. Wszystko „widzi oddzielnie”, nie jest w stanie zauważyć procesów i przyczyn zjawisk. Czyta gazety, ale czyni to bez wyboru i dla zabicia czasu. Zapamiętuje sensacje i plotki, na ich temat podejmuje dyskusje w rezultacie „rośnie brednia potworna”. Pod wieczór mieszczuch jest zmęczony, zewsząd węszy złodzieja, każdy człowiek jest podejrzany. Ludzie się nie liczą, ważny jest dorobek materialny „święte nabytki”. Przedmioty zamiast służyć dla wygody są niemal czczone. Przesadne jest skąpstwo - spodnie na tyłkach zacerowane. W modlitwie mieszczucha są jedynie prośby i oczekiwania, nie ma rachunku sumienia i poczucia winy. Mieszczuch chce tylko brać, nie zastanawia się nad tym, że w życiu trzeba głównie dawać. Ostrej krytyce służą w wierszu brutalizmy i prozaizmy językowe, np.: bredzą, żują, łeb; oraz kojarzenia z życiem zwierząt, np.: złodzieja węszą, zasypiają z mordą na piersi. Szczególnie częste są powtórzenia które oddają monotonię i bezmyślność.