Refleksje filozoficzne w "Ziemi, planecie ludzi"

Refleksje filozoficzne w utworze. Utwór ten stanowi swoistą kopalnię najróżniejszych stwierdzeń i opinii. Jako przykład można podać chociażby rozważania nad sensem życia ludzi, którzy nic nie wnoszą do swojej społeczności:" Nie rozumiem już tych tłumów z pociągów podmiejskich, nie rozumiem ludzi, co uważają się za ludzi, chociaż pod naciskiem którego nie odczuwają, są prowadzeni jak mrówki do funkcji, jakie wykonują. Czym wypełniają, kiedy nie pracują, swoje bezsensowne, nędzne niedziele? [...] Jest w Europie dwieście milionów ludzie, których życie nie ma sensu i którzy by chcieli się do człowieczeństwa urodzić." Nacisk położony jest na celowość istnienia i korzyściach płynących z uświadomienia sobie tego faktu: "Ten, kto wbija w ziemię kilof, chce zrozumieć sens tego uderzenia. Ruch więźnia, upokarzający skazanego, jest czymś zupełnie różnym niż ten sam ruch geologa, przynoszący zaszczyt badaczowi. Ziemię, planetę ludzi można określić jako wielki manifest przeciwko alienacji jednostki. Bez poczucia przynależności do nawet najelementarniejszej wspólnoty, człowiek nie może odczuwać jedności z innym. Solidaryzować się z ludzkością można tylko poprzez innych ludzi.