Temat: "Pamiętniki" J.Ch. Paska jako dokument epoki. Pamiętnikarstwo bujnie rozwinęło się w epoce baroku, a Pasek jest czołowym przedstawicielem tej odmiany literatury. "Pamiętniki" obejmują lata 1656-1688. W pierwszej części Pasek opisuje walki Czarnieckiego ze Szwedami, wojnę z Moskwą, czasy Michała Korybuta Wiśniowieckiego. Nie jest to dokument historyczny, bo wydarzenia te spisuje autor pod koniec życia, zawodzi go pamięć i miesza fakty, myli daty. W drugiej części "Pamiętników" Pasek przedstawia obrazy z życia ziemiańskiego, w których ujawnia się jako gospodarz i obywatel. Charakteryzują one mentalność szlachty, obrazują jej życie, zwyczaje. Daje tu autor portret Sarmaty, mówiąc o samym sobie. Pokazuje również postawę żołnierza, w której obok rycerskiej bojowości ujawnia sarmacką samowolę; także obrazki z rodzinnego życia, dostarczające wiedzy o zabawach i uroczystościach wiejskich, o zachowaniu się tam szlachty. "Pamiętniki" mają ogromną wartość literacką, dzieło jest bliskie gatunkowi wczesnej powieści, gdyż narracja prezentuje narratora jako bohatera literackiego. Styl opowieści jest bardzo barwny, niekiedy dosadny. Pełne fantazji opisy batalistyczne. Pasek pisze językiem potocznym, wzbogaconym licznymi anegdotami i przysłowiami. Niekiedy w opisach wydarzeń historycznych wyolbrzymia swą rolę świadka i uczestnika wydarzeń. Opowiada o wydarzeniach z dystansu czasowego, w związku z tym mamy do czynienia z wyraźnym punktem widzenia. Powoduje to, że proces narracji staje się dwupłaszczyznowy. Narrator nie tylko opowiada o przebiegu wydarzeń, ale także może ujawniać swoje stanowisko wobec nich. W "Pamiętnikach" Pasek odszedł od kronikarskiego stylu w stronę literackiej fabularności (widać to w scenach batalistycznych). Indywidualizuje język swoich postaci - od potocznego aż po nadmiernie ozdobny styl oracji (np. w scenie oświadczyn). Dzięki temu zbliża się do literatury, mimo iż nie pisał "Pamiętników" z takim zamiarem.
"Pamiętniki" dokumentem epoki
Temat: "Pamiętniki" J.Ch. Paska jako dokument epoki. Pamiętnikarstwo bujnie rozwinęło się w epoce baroku, a Pasek jest czołowym przedstawicielem tej odmiany literatury. "Pamiętniki" obejmują lata 1656-1688. W pierwszej części Pasek opisuje walki Czarnieckiego ze Szwedami, wojnę z Moskwą, czasy Michała Korybuta Wiśniowieckiego. Nie jest to dokument historyczny, bo wydarzenia te spisuje autor pod koniec życia, zawodzi go pamięć i miesza fakty, myli daty. W drugiej części "Pamiętników" Pasek przedstawia obrazy z życia ziemiańskiego, w których ujawnia się jako gospodarz i obywatel. Charakteryzują one mentalność szlachty, obrazują jej życie, zwyczaje. Daje tu autor portret Sarmaty, mówiąc o samym sobie. Pokazuje również postawę żołnierza, w której obok rycerskiej bojowości ujawnia sarmacką samowolę; także obrazki z rodzinnego życia, dostarczające wiedzy o zabawach i uroczystościach wiejskich, o zachowaniu się tam szlachty. "Pamiętniki" mają ogromną wartość literacką, dzieło jest bliskie gatunkowi wczesnej powieści, gdyż narracja prezentuje narratora jako bohatera literackiego. Styl opowieści jest bardzo barwny, niekiedy dosadny. Pełne fantazji opisy batalistyczne. Pasek pisze językiem potocznym, wzbogaconym licznymi anegdotami i przysłowiami. Niekiedy w opisach wydarzeń historycznych wyolbrzymia swą rolę świadka i uczestnika wydarzeń. Opowiada o wydarzeniach z dystansu czasowego, w związku z tym mamy do czynienia z wyraźnym punktem widzenia. Powoduje to, że proces narracji staje się dwupłaszczyznowy. Narrator nie tylko opowiada o przebiegu wydarzeń, ale także może ujawniać swoje stanowisko wobec nich. W "Pamiętnikach" Pasek odszedł od kronikarskiego stylu w stronę literackiej fabularności (widać to w scenach batalistycznych). Indywidualizuje język swoich postaci - od potocznego aż po nadmiernie ozdobny styl oracji (np. w scenie oświadczyn). Dzięki temu zbliża się do literatury, mimo iż nie pisał "Pamiętników" z takim zamiarem.
Materiały
Postawy i drogi życiowe Cezarego Baryki i Zenona Ziembiewicza
C. Baryka i Z. Ziembiewicz - dwie postawy, dwie drogi życiowe.
Cezary i Zenon są postaciami zupełnie odmiennymi: inne są ich drogi życiowe, gdzie indziej i w innych warunkach się wychowywali, czym innym się kierowali z życiu, inaczej przedstawia się ich droga życiowa;
Cezary jest dzieckiem Polaków: urzędnika koncernu naftowego w Baku, człow...
Troska o losy ojczyzny w renesansie
Troska o losy ojczyzny wyrażona w literaturze okresu Odrodzenia
Odrodzenie to epoka w dziejach kultury, w której \"odrodziło się\" życie ludzkie w najważniejszych jego przejawach oraz nastąpił \"złoty wiek\" rozwoju literatury.Literatura renesansowa ukształtowana w opozycji do średniowiecza, według wzorów przejętych z kultury antycznej, był...
"Mistrz i Małgorzata" jako dzieło uniwersalne
Mistrz i Małgorzata – dzieło uniwersalne
Podsumowując uwagi o najwybitniejszym dziele Bułhakowa, zastanówmy się jeszcze raz nad jego ponadczasową wymową. Wspominaliśmy już o uniwersalizujących zabiegach łączenia różnych planów, kojarzenia przestrzeni i czasu poprzez sposób ich przedstawienia, o parabolicznej, uogólnionej strukturze d...
"Jesteśmy poetami dnia dzisiejszego" - Skamandryckie obrazy poetyckie
Poetycka grupa Skamander wywodzi się z grypy pikadorczyków - organizatorzy słynnych imprez \"Pod Pikadorem\", które były satyrą antymieszczańską, głosiły szarganie zapleśniałych wartości, \"sztukę na sprzedaż\" i odejście od poetyckiej chwały, w kilka miesięcy po rozwiązaniu ogłosili się grupą o nazwie Skamander. W skład grupy weszli następujący...
Rola społeczna - pojęcie, czynniki
ROLA SPOŁECZNA - system spójnych zachowań będących reakcją na zachowania i oczekiwania innych ludzi, przebiegających wg mniej lub bardziej wyraźnie ustalonego wzoru.
Czynniki wpływające na realizację roli społecznej:
1. elementy bio- i psychogenne jednostki - mogą ułatwiać lub utrudniać wykonywanie pewnych ról;
2. wzór osobowy - określa zesp...
"Pan Wołodyjowski" jako powieść gatunkowa
Uwagi o swoistości gatunkowej powieści
Poszczególne części Trylogii są odrębnymi całościami dość zasadniczo różniącymi się między sobą. Przez odbiorców traktowane są one na ogół jako jedno ogromne dzieło. W znacznym stopniu zatroszczył się o to sam Sienkiewicz, czyniąc w każdej następnej części cyklu wyraźne nawiązania do poprzedniej. Auto...
Język w "Zemście"
Zemsta\" jest utworem opartym na szczególnego rodzaju kontrastach komicznych. Śmieszne są postacie zamaszystego rębajły i chytrego pa-lestranta, szacownych obywateli ziemskich z przełomu XVIII i XIX stule-cia, których pisarz umieścił w zamczysku z XV wieku, każąc odgrywać przy pomocy Papkina sceny z rycerskiego romansu. Ale źródłem komi-zmu w ut...
"Skąpiec" i "Cyd" - cechy gatunkowe utworów
Molier stworzył wyrazisty typ komedii klasycystycznej, wyrażającej prawdy psychologiczne, obyczajowe i społeczne. Obserwacja życia, zmysł realistyczny i trafność intelektualnych uogólnień decydowały o celności wyboru tematów, o świetności kreacji bohaterów. Komedią określa się utwory o pogodnej tematyce i żywej akcji, kończące się najczęściej po...