TEMAT: Młodzieńczy witalizm i bunt w poezji Juliana Tuwima. J. Tuwim (1894÷1953) ur. w Łodzi, studiował prawo i filozofię na uniwersytecie warszawskim. Pracował z pismami satyrycznymi i kabaretem „Pod Pikadorem”. W okresie międzywojennym mieszkał w Warszawie, pisał do „Skamandra” i „Wiadomości literackich”. Drugą wojnę przeżył na emigracji: Francja, Rio de Janeiro, Nowy Jork. Wrócił w 1946, mieszkał w Warszawie. Poezje: „Czyhanie na Boga”, „Sokrates walczący”, „Siódma jesień”, „Słowa we krwi”, „Rzecz Czarnoleska”, „Biblia cygańska”, „Treść Gorejąca”. Poematy: „Bal w operze”, „Kwiaty polskie”, Antalogie (zbiory utworów na określony temat): „Czary i czarty polskie”, „Cztery wieki fraszki polskiej”, „Polska nowela fantastyczna”. Dla dzieci: „Lokomotywa”, „Słoń Trąbalski”. Dużo tłumaczył zwłaszcza z rosyjskiego. „Do krytyków” Wiersz jest prowokacją artystyczną. Poeta ironicznie zwraca się do tytułowych krytyków określając ich „wielce szanowni panowie”, zadania poezji pojmują oni tradycyjnie, konserwatywnie, czyli uważają, że poeta ma podejmować wielkie problemy przy pomocy wielkich metafor. Udowadnia im, że można napisać wiersz o zwykłej jeździe tramwajem mówiąc językiem ludzi ulicy. Wiersz stoi też w opozycji do założeń modernizmu. Młodopolskiemu dekadentowi i pesymizmowi przeciwstawiony jest witalizm i optymizm. Podmiot liryczny znajduje się na przedniej (nie w tyle) platformie tramwaju. Nie wsiadł do wewnątrz, by mieć bezpośredni kontakt z przyrodą i otoczeniem. Miasto „na wskroś go przeszywa”, wesoło mu „w czubie i w piętach”, a najweselej „na skrętach”. Jest pijany, otumaniony ruchem, wiosną, zapachem rozwijającej się zieleni. Dopisuje mu humor, coś go porywa w głowie „pędy, zapędy, ognie, ogniwo”, rozpiera go energia i radość życia (witalizm). Ta sama energia tkwi w majowej przyrodzie. Zmiany oddane są hiperbolicznie: drzewa szaleją wonią, pęka pąkowie. Ulice stały się kolorowe, zapełniły ludźmi, którzy gdzieś pędzą jak na alarm. Prowokacyjny element tekstu to lekceważenie zasad stylistyki i wersyfikacji. Celowo wprowadzone banalne obrazy i sprawy, celowe są niepoprawności stylów, np. pęka pąkowie. Zamierzona jest swobodna konstrukcja - nieregularność rymów, nierówna ilość sylab w wersach. Prowokujące jest potoczne słownictwo np.: mieć w czubie. „Poezja”. We fragmencie wiersza programowego deklaruje Tuwim inne niż romantyczne, czy neoromantyczne pojęcie roli artysty. Romantycy i moderniści uważali, że artysta to ktoś ponad przeciętny, wyrastający ponad filisterski świat. To ktoś bardziej wrażliwy, kto więcej widzi i czuje, ma prawo przewodzić innym. Tuwim skłania się ku pozytywistycznej koncepcji artysty, który ma swą wiedzą i talentem służyć społeczeństwu. Pisze, że nie chce być nawet pierwszym wśród równych, ale chce się wcisnąć w tłum zwykłych ludzi, chce być ”ulitmus inter pares” - „ostatni wśród równych”.
Bunt i witalizm młodych w poezji Juliana Tuwima
TEMAT: Młodzieńczy witalizm i bunt w poezji Juliana Tuwima. J. Tuwim (1894÷1953) ur. w Łodzi, studiował prawo i filozofię na uniwersytecie warszawskim. Pracował z pismami satyrycznymi i kabaretem „Pod Pikadorem”. W okresie międzywojennym mieszkał w Warszawie, pisał do „Skamandra” i „Wiadomości literackich”. Drugą wojnę przeżył na emigracji: Francja, Rio de Janeiro, Nowy Jork. Wrócił w 1946, mieszkał w Warszawie. Poezje: „Czyhanie na Boga”, „Sokrates walczący”, „Siódma jesień”, „Słowa we krwi”, „Rzecz Czarnoleska”, „Biblia cygańska”, „Treść Gorejąca”. Poematy: „Bal w operze”, „Kwiaty polskie”, Antalogie (zbiory utworów na określony temat): „Czary i czarty polskie”, „Cztery wieki fraszki polskiej”, „Polska nowela fantastyczna”. Dla dzieci: „Lokomotywa”, „Słoń Trąbalski”. Dużo tłumaczył zwłaszcza z rosyjskiego. „Do krytyków” Wiersz jest prowokacją artystyczną. Poeta ironicznie zwraca się do tytułowych krytyków określając ich „wielce szanowni panowie”, zadania poezji pojmują oni tradycyjnie, konserwatywnie, czyli uważają, że poeta ma podejmować wielkie problemy przy pomocy wielkich metafor. Udowadnia im, że można napisać wiersz o zwykłej jeździe tramwajem mówiąc językiem ludzi ulicy. Wiersz stoi też w opozycji do założeń modernizmu. Młodopolskiemu dekadentowi i pesymizmowi przeciwstawiony jest witalizm i optymizm. Podmiot liryczny znajduje się na przedniej (nie w tyle) platformie tramwaju. Nie wsiadł do wewnątrz, by mieć bezpośredni kontakt z przyrodą i otoczeniem. Miasto „na wskroś go przeszywa”, wesoło mu „w czubie i w piętach”, a najweselej „na skrętach”. Jest pijany, otumaniony ruchem, wiosną, zapachem rozwijającej się zieleni. Dopisuje mu humor, coś go porywa w głowie „pędy, zapędy, ognie, ogniwo”, rozpiera go energia i radość życia (witalizm). Ta sama energia tkwi w majowej przyrodzie. Zmiany oddane są hiperbolicznie: drzewa szaleją wonią, pęka pąkowie. Ulice stały się kolorowe, zapełniły ludźmi, którzy gdzieś pędzą jak na alarm. Prowokacyjny element tekstu to lekceważenie zasad stylistyki i wersyfikacji. Celowo wprowadzone banalne obrazy i sprawy, celowe są niepoprawności stylów, np. pęka pąkowie. Zamierzona jest swobodna konstrukcja - nieregularność rymów, nierówna ilość sylab w wersach. Prowokujące jest potoczne słownictwo np.: mieć w czubie. „Poezja”. We fragmencie wiersza programowego deklaruje Tuwim inne niż romantyczne, czy neoromantyczne pojęcie roli artysty. Romantycy i moderniści uważali, że artysta to ktoś ponad przeciętny, wyrastający ponad filisterski świat. To ktoś bardziej wrażliwy, kto więcej widzi i czuje, ma prawo przewodzić innym. Tuwim skłania się ku pozytywistycznej koncepcji artysty, który ma swą wiedzą i talentem służyć społeczeństwu. Pisze, że nie chce być nawet pierwszym wśród równych, ale chce się wcisnąć w tłum zwykłych ludzi, chce być ”ulitmus inter pares” - „ostatni wśród równych”.
Materiały
Opis kierownika ds. Marketingu
Kierownik ds. Marketingu
Przełożony: Dyrektor handlowy
Podwładni:
asystent
Zastępstwo: asystent
Cel stanowiska: Głównym celem Kierownika ds. Marketingu jest koordynowanie prac wszystkich kierowników regionalnych i zbieranie informacji uzyskanych przez nich na przydzielonym im rynku oraz odpowiednia reakcja na te informacje. Poza...
Cechy sztuki greckiej, helleńskiej i rzymskiej
Typowe cechy sztuki greckiej, helleńskiej i rzymskiej
Domy, w których GRECY były budowane z umiarem, wszyscy prowadzili podobny tryb życia nacechowany umiarem.
Bogom natomiast wznosili jak najwspanialsze świątynie.
Większość rzeźb greckich powstała w związku z potrzebami religijnymi, wykonywano posągi wielkich bóstw, płaskorzeźb...
Geografia jako nauka
1. Metodologia geografii ekonomicznej
a) geografia ekonomiczna jako nauka
b) system informacji geograficznej
c) system informacji statystycznej
d) kartografia
2. System, środowisko a społeczeństwo
a) środowisko przyrodnicze i jego elementy
b) system interakcji (zależności) środowisko a człowiek
c) metody oceny zasobów i walorów środowi...
Społeczeństwo polskie na podstawie "Krótkiej rozprawy" Reja
10. W jaki sposób Mikołaj Rej przedstawił społeczeństwo polskie XVI wieku w \"Krótkiej rozprawie\"?
\"Krótka rozprawa\" jest jednym z pierwszych utworów Mikołaja Reja (napisał ją licząc 38 lat, ale też twórczość rozpoczął już w wieku dojrzałym). Utwór wydany został w roku 1543, a był to rok wyjątkowy: ukazało się w nim też dzieło M. Koperni...
Zasady i uregulowania prawne korzystania z leasingu
Przed rokiem 1989 transakcji leasingowe należałoby w Polsce do rzadkości. Dopiero transformacji polskiej gospodarki zapoczątkowana reformą Balcerowicza wywołała prawdziwy boom usług leasingowych. Wolny rynek oraz dynamiczny rozwój nowych podmiotów gospodarczych sprawiły, że zapotrzebowanie na tego typu usługi rośnie od kilku lat nieprzerwan...
Motyw wędrówki w utworach
Omów literacką realizację motywu wędrówki. Powołaj się na właściwie dobrane utwory (weź pod uwagę również inne motywy np. Szatana, Boga, domu, rodziny, wesela, tańca itp.).
MOTYW TAŃCA: Polonez - tango - walc - chocholi taniec 1. Adam Mickiewicz \"Pan Tadeusz\" - symbol pojednania, optymizmu, nadziei, przemijającej polski szlacheckiej. 2. Stan...
Wartości, postawy, idee i poglądy w literaturze epok
5. Typowe wartości, postawy, idee i poglądy w literaturze poszczególnych epok
Rozwój literatury odbywa się na zasadzie ścierania się różnorodnych, najczęściej przeciwstawnych poglądów, tendencji i postaw. Od wielu, wielu wieków każde młode pokolenie w sposób mniej lub bardziej świadomy rozpoczyna od buntu przeciwko swym poprzednikom, od zanegow...