"Folwark zwierzęcy" - walka o władzę w nowej rzeczywistości

Walka o władzę w nowej rzeczywistości Nowa rzeczywistość napawała wszystkich dumą, szczęściem, nadzieją na lepszą przyszłość. Obejrzawszy całe gospodarstwo, zwierzęta przekonały się, że istotnie przepędziły stąd ludzi. Postanowiły prowadzić gospodarstwo lepiej od Jonesa. Było oczy¬wiste, że świnie, które ostatnio pojęły sztukę czytania i pisania, powinny stanąć na czele gospodarstwa. Najpierw zmieniono nazwę – Folwark Dworski stał się odtąd Folwarkiem Zwierzęcym. Na ścianie wielkiej stodoły wymalowano wielkimi literami Siedem Przykazań, w które ujęto najbardziej istotne reguły Animalizmu: 1. Wszystko, co chodzi na dwóch nogach, jest wrogiem. 2. Wszystko, co chodzi na czterech nogach lub ma skrzydła, jest przyjacielem. 3. Żadne zwierzę nie będzie nosić ubrania. 4. Żadne zwierzę nie będzie spać w łóżku. 5. Żadne zwierzę nie będzie pić alkoholu. 6. Żadne zwierzę nie zabije innego. 7. Wszystkie zwierzęta są równe (25). Można było przypuszczać, że odtąd zapanuje czas doskonałego szczęścia, tym bardziej, że zwierzęta dokładały wielkich starań i wysiłków, żeby efekty ich pracy były jak najlepsze. Tymczasem dochodziło do zaskakujących zdarzeń i nadużyć, które starano się ukryć. Świnie jako elita władzy stopniowo zagarniały dla siebie różne dobra (mleko, jabłka) i przywileje (z czasem miały prawo odstępować od przyjętych zasad, a właściwie zmieniały przykazania, żeby usprawiedliwić swoje dążenie do wygód, np. do mieszkania w domu, spania w łóżkach, a nawet picia alkoholu). Obaj przywódcy, Napoleon (ustylizowany na obraz Stalina) i Snowball (przypominający Trackiego) prześcigali się w pomysłach, by zjednać sobie zwolenników i wykreować się na najbardziej troskli¬wego opiekuna folwarku. Tak, na razie dyskretnie, zaczęła się walka o dominację. Snowball zorganizował poszczególne gatunki zwierząt w grupy mobilizujące do jeszcze większej aktywności – tak powstały: Komitet Produkcji Jaj, Liga Czystych Ogonów zrzeszająca krowy, Ruch Walki o Bielszą Wełnę, do którego należały owce, Komitet Reedukacji Dzikich Towarzyszy, który miał na celu obłaskawianie szczurów i królików (31). Snowball zadbał o kształcenie zwierząt, dzięki temu niektóre z nich nauczyły się czytać. Zaproponował też dla ich wygody skrócenie Siedmiu Przykazań do jednego: cztery nogi: dobrze, dwie nogi: ile (33), które zostało niebawem wypisane na ścianie stodoły. Inną strategię działań przyjął Napoleon. Postawił na wychowanie młodych, co w istocie zapewniło mu przyszłą niepodzielną władzę utrwalaną przy pomocy psów. Było to możliwe dzięki wychowaniu w izolacji od innych zwierząt i odpowiedniemu ukształtowaniu dziewięciu szczeniąt wcześnie zabranych matkom, Jessie i Bluebell. To właśnie psy przepędziły z folwarku Napoleonowego rywala – Snowballa. Przeciwnicy byli zgodni tylko w poglądzie, że świniom należą się specjalne przywileje, jako że wykonują żmudną pracę umysłową i dzięki nim gospodarstwo prężnie się rozwija. Podczas próby odbicia folwarku przez ludzi akcją obronną kierował Snowball, dość dobrze teoretycznie przygotowany (stu¬diował książkę o kampaniach Juliusza Cezara). Dzięki niemu gospo¬darstwo zostało ocalone, on sam zaś odniósł rany i został nagrodzony odznaczeniem „Bohater Zwierzęcy Pierwszej Klasy”. Później – dzię¬ki pełnej demagogii propagandzie Sąuealera – po przepędzeniu rywala z folwarku Napoleon narzucił wszystkim opinię, że w istocie Snowball był tchórzem i zdrajcą, zaś przyznanie odznaczenia było błędem, a następnie starał się dowieść, że nigdy żadnego medalu nie dostał. Kłótnie obu przywódców coraz bardziej się nasilały. Oba knury miały swoich zwolenników, a ich spory wzbudzały gwałtowne dyskus¬je. Snowball często potrafił zjednać sobie większość dzięki swym znakomitym wystąpieniom, poza tym jednak Napoleon przewyższał go umiejętnością kaptowania sobie stronników (46). Idealną grupą do wykorzystania pod tym względem były owce, które – wyuczywszy się odpowiedniego hasła – zagłuszały wszelkie próby oporu, protestu czy choćby zgłoszenia wątpliwości. Przywódców poróżniła też sprawa wielkiej rangi – plan budowy wiatraka. Snowball zamierzał dokonać w gospodarstwie znaczących zmian, które pozwoliłyby zwierzętom ograniczyć wysiłek ich mięśni. Produkcja energii elektrycznej dawała możliwość zastosowania różnych maszyn oraz oświetlenia folwarku. Snowball osobiście narysował plany, dokonując potrzebnych obliczeń. Zwierzęta czekały na koniec jego pracy, ale Napoleon zlekceważył jaw sobie właści¬wym stylu – oddał mocz na rysunki i wyszedł bez słowa (48). Kiedy jednak Snowball został wypędzony, Napoleon wykorzystał jego dokonania i, przypisując je sobie, przystąpił do budowy wiatraka. Spór miedzy Snowballem a Napoleonem dotyczył również ważnej dla folwarku kwestii obrony przed kolejnym atakiem ze strony ludzi. Pierwszy sądził, że gołębie powinny wzniecać bunt wśród zwierząt w innych gospodarstwach, który doprowadzi do przewrotów i ludzie nie będą zdolni do jakiegokolwiek ataku. Drugi głosił pogląd, że należy kupić broń, nauczyć się strzelać i przygotować się do samodzielnej obrony. Snowball i Napoleon różnili się wiec w zasadniczych dla folwarku kwestiach – w sprawie zorganizowania gospodarki wewnętrznej (wia¬trak, metody pracy, perspektywa rozwoju) oraz w dziedzinie obrony (stale istniało zagrożenie atakiem). Ciągłe spory i gwałtowne dyskusje osiągnęły punkt kulminacyjny, kiedy miało dojść do decyzji w sprawie budowy wiatraka. Snowball przekonał do tego pomysłu wiele zwierząt. Jego argumenty trafiały do przekonania, były spójne, logiczne i otwierały perspektywę lżejszego, bardziej dostatniego życia. Darowi pięknej wymowy i logice Snowballa Napoleon przeciwstawił siłę. Na jego znak dziewięć wielkich psów rzuciło się na zwolennika osiągnięć cywilizacyjnych. Snowball nie miał żadnych szans – na oczach zgromadzonych zwierząt uciekł z folwarku. Tak oto doszło do próby sił, która zaowocowała triumfem przemocy fizycznej.