Obraz upadku Rzymu i narodzin chrześcijaństwa w "Quo vadis"

Obraz upadku Rzymu i narodzin chrześcijaństwa Powieść H. Sienkiewicza stała się dziełem o światowej sławie, bardzo popularnym, powszechnie znanym. Jej uniwersalizm wiąże się niewątpliwie z podjętą tu problematyką. Autor pokusił się o przedstawienie atrakcyjnego literacko momentu w dziejach Wiecznego Miasta: Zniszczenie potęgi starożytnego Rzymu, jego kultury i osiągnięć cywilizacyjnych wiązało się – jak można wnioskować z powieści – z upadkiem moralnym jego obywateli. Odsunięto na bok zasady etyki propagowane przez filozofów, skupiono się na tym, co chwilowe, przyjemne i łatwe. Przestała wystarczać religia „rozdrobniona” w kultach poszczególnych bóstw, nie narzucająca moralnych wymagań, ani nie otwierająca przed wyznawcami żadnej atrakcyjnej perspektywy na przyszłość. Kultura Rzymu stworzyła wspaniałe dzieła sztuki – rzeźby, architektury, literatury – i myśli ludzkiej realizującej się zwłaszcza w dyscyplinach filozoficznych i prawie. Poczucie piękna, potrzeba pomnażania osiągnięć artystycznych egzystuje w tym świecie razem z drastyczną nierównością społeczną (niewolnictwo), wyzyskiem, podbojami, rzezią, tyranią. Rzymianie zatracają poczucie umiaru. To, co rozumiano pod pojęciem swobody i przyjemności, z czasem rozmija się z prawdziwą radością życia. Rozwiązłość i rozpusta, fałszywy zachwyt i morderstwo pociągają za sobą lawinę podobnych zachowań. Orgiastyczne uczty, despotyzm rządów, uzależnienie od wartości materialnych, cynizm i podstęp – to znak tamtych czasów i miejsca. Barwny, plastycznie ukazany Rzym z czasów Nerona sam siebie skazał na zagładę. Za postępowaniem nie znających umiaru obywateli Wiecznego Miasta nie stoi nic więcej. Wszystko już poznali, wszystkiego spróbowali, nie ma atrakcji, które mogłyby przynieść im radość. Odmienny styl obowiązuje w domu Plaucjusza Aulusa i Pomponii Grecyny. Uderzający od progu spokój i wzajemny szacunek (dotyczący też niewolników) nie ma nic wspólnego z tym, co można zaobserwować w pałacu cezara. Miejsce, w którym wychowała się Ligia, jest domem chrześcijan (chociaż otwarcie nie mogą się do tego przyznać ze względu na fałszywą, ale powszechną, opinię o złych czynach wyznawców Chrystusa). Nowa religia oparta na wierze w jednego Boga przynosi nadzieję, nadaje sens życiu i cierpieniu, narzuca zapisane w Dekalogu zasady postępowania, mające na celu dobro drugiego człowieka. Krąg chrześcijan powiększa się, mimo że nauka Chrystusa stawia Jego wyznawcom duże wymagania. Obowiązujący kodeks moralny pozwala im być wspólnotą opartą na miłości bliźniego i znosić wszelkie przeciwności losu. Przedstawiona w utworze Sienkiewicza rzeź niewinnych chrześcijan nie tylko nie osłabia znaczenia tworzącego się Kościoła, ale wzmacnia jego pozycję. Grono reprezentantów nowej religii wypada blado i płasko w zestawieniu z żywiołowym dworem. Jednak ocena obu światów skłania do jednoznacznego potępienia zasad rządzących Rzymem i odrzucenia politeistycznych wierzeń. Dzięki postawie Ligii Winicjusz przeżywa głęboką odnowę i przyłącza się do przyjaciół ukochanej, chwalących Chrystusa słowem i czynem. Podejmuje decyzję w momencie – wydawałoby się – najmniej sprzyjającym. Płonie Rzym, sypie się w gruzy świat dawnych wartości, ale panujący chaos nie sprzyja przemyślanym wyborom. Winicjusz przyjmuje chrzest w pełni przekonany o słuszności swojej decyzji. Od dawna dojrzewał do tego kroku. Zdewaluowany system wartości (jeżeli w ogóle można mówić o systemie) wyznawanych przez Rzymian upada wraz ze zniszczeniem dorobku wielu pokoleń. Psychopatyczny władca, Neron, znużony rozrywkami i dostatkiem pragnie szczególnych wrażeń, nieważne, że okupionych głodem, cierpieniami i śmiercią. Spektakularny pożar Rzymu i makabryczne igrzyska sprowadzone do rzezi chrześcijan, na których skierowano podejrzenie o zagładę miasta, stanowią zarazem początek nowego świata. Potęga dawnego Rzymu ustąpiła miejsca dzisiejszemu Watykanowi, który promieniuje na cały Kościół. Pokazanie schyłkowości kultury rzymskiej było odczytywane jako analogia do polskiej sytuacji końca XIX wieku, kiedy powstawało Quo vadis. Dekadenckie nastroje, niekorzystna sytuacja kraju dążącego do wyzwolenia się spod znienawidzonego jarzma obcych rządów współgrały z nastrojami pokazanymi w powieści Sienkiewicza.