Nurty poetyckie w poezji Leopolda Staffa

W Młodej Polsce - dekadentyzm (koniec epoki, przekonanie o nieuchronnej klęsce, katastrofie spowodowanej rozwojem cywilizacji, związanym z tym upadkiem wartości, poczuciem zagrożenia); Staff mówi o słabości i upadku człowieka, poczuciu bezsilności, znużenia, niepokoju i lęku przed życiem ("Deszcz jesienny"); nietzscheanizm - filozofia sławiąca kult nadczłowieka, ideału fizycznego i psychicznego; wzywa do samodoskonalenia ("Sny o potędze" - "Kowal"); franciszkanizm - afirmacja świata; pochwała natury i całego stworzenia; we wszystkich przejawach życia widzi piękno i doskonałość ("Przedśpiew"); Formy wyrazy bogato korzystające z technik Młodej Polski: nasycenie kombinacjami artystycznymi, pejzaże wewnętrzne itp. W XX-leciu: klasycyzm - szerokie korzystanie z klasycznych form wyrazu (sonet); odwołania do filozofii klasycznej (franciszkanizm, Horacjanizm, stoicyzm, epikureizm); proste lecz kunsztowne środki wyrazu, jasne proste i zrozumiałe; opisuje zadania poety i poezji w swoich wierszach ("Ars Poetica" i "Poeta")