Kobieta w czasach baroku

„J. A. Morsztyn w wierszu „Niestatek” przedstawia kobietę baroku jako niestałą w uczuciach. Wiersz ten jest jednym zdaniem składającym się z szesnastu wierszy, jest on żartobliwy i ma formę monologu lirycznego. Poeta w celu pokazania kobiety używa wielu anafor. Przedstawia także ciąg paradoksów : „Prędzej prawdę poeta powie i sen płonny(...) Prędzej słońce na nocleg skryje się w jaskini” Sens tego wiersza zawarty jest w ostatnim wersie i ukazuje fakt, że piękne kobiety są niestałe w uczuciach: „Prędzej nam zginie rozum i ustaną słowa, Niźli będzie stateczna która białogłowa.” Wisława Szymborska w wierszu „Kobiety Rubensa” przedstawia kobiety takie, jakie widziała na płótnach barokowego artysty – Rubensa. Wiersz ten jest przykładem karykatury i parodii w poezji. Wiersz ten jest ironicznym, karykaturalnym zaprezentowaniem tematyki obrazów Rubensa. Przedstawia kontrast miedzy kobitami „chudymi”, a kobietami baroku, uważa kobiety szczupłe, delikatne, płaskie, smukłe, za wygnanki stylu. Prezentuje barokowe kobiety o obfitych kształtach – „waligórzanki” -, nagie – „nagie jak łoskot beczek” -, często w wyzywających pozach – „śpią z otwartymi ustami” -, oczy ich wyrażają rozkosz i namiętność - „źrenice uciekły wgłąb” -, w scenerii występuje łoże – „stratowne łoże”. Z tych dwóch wierszy wynika, że piękna kobieta baroku musiała mieć obfite kształty, i nie wstydzić się swego ciała. Niestety piękne kobiety baroku były także niestałe w swoich uczuciach.