Epistolografia - sztuka pisania listów

Epistolografia - sztuka pisania listów. W Baroku, była moda na pisanie długich kwiecistych listów. Najbardziej znane to listy do Marysieńki pisane przez Jana III Sobieskiego (16241696). Był ożeniony z Marią, Kazimierą d’Avginer. Prowadzili ożywioną korespondencję jeszcze przed ślubem, najwięcej powstało w latach 1665÷83 kiedy na skutek wypraw wojennych król skazany był na rozłąkę z ukochaną żoną. Treść listu wyraża tęsknotę spowodowaną rozłąką. Objawy tej tęsknoty to brak apetytu, myśli zajęte ukochaną, król nie wstydził się uczuć, otwarcie deklaruje miłość. Swoje przeżycia nawet wyolbrzymia, odwołuje się do wspólnych lektur, przypisuje sobie i żonie cechy 2 bohaterów romansu. Nie tylko pisze o uczuciach, ale także donosi o istotnych wydarzeniach, czyli traktuje żonę jako partnera. Ma zaufanie do jej wiedzy i rozwagi. Forma listu jest typowo barokowa: • rozbudowana apostrofa, a w niej wyliczenia, nagromadzenie epitetów, hiperbola i inwersja; • przy precyzowaniu uczuć używa wymyślnych określeń „moja złota panno”; • powołuje się na znane wówczas romanse opisanych tam bohaterów; • pojawiają się makaronizmy łac. i franc.; • zdania są długie, rozbudowane, nawet skomplikowane o szyku przestawnym;