Daniel Naborowski na temat sensu ludzkiego życia

4.Daniel Naborowski na temat sensu ludzkiego życia ("Krótkość żywota", "Marność", "Cnota grunt wszystkiemu") Naborowski podejmuje tematykę z pogranicza rzeczywistości i ze sfery irracjonalnej, sfery uczuć. Pisze o człowieku, jego duszy i ciele, ludzkim życiu, wpływie czasu na człowieka. Marność - życie jest wartością doczesną, wszystko jest marnośćią. Życie jest chwilą, a jego styl marnością. Jedyną istota niemarną jest bóg, który nie przemija. W baroku boga traktowano jako surowego sędziego, należało się go bać Krótkość żywota - utwór mówi o nietrwałości ludzkiego życia. Wszystko przemija, ginie, ale jest powodem do narodzenia się nowych wartości. Człowiek jest wpisany w cykl istnienia. Istnienie jest zawsze, a człowiek podlega czaasowi. Czas jest siłą destrukcyjną, powoduje przemijanie. Cnota grunt wszystkiemu - podmiot liryczny pokazuje nam swój system wartości. Porównuje on życie i wszystkie wydarzenia do fraszki. Uważa, iż posiadanie pałaców, pięknych zastaw, wspaniałego jedzenia, bogactw nic nie znaczy. Nawet 100 lat panowania nic nie daje człowiekowi, bo i tak wszystko minie, gdyż jest tylko drobnostką w istnieniu całego świata. Najważniejsza i nieśmiertelna jest cnota i płynąca z niej sława "ta wiecznie trwa i wiecznie z niej płynie". Kto ma sławę i cnotę, ma, zdaniem podmiotu lirycznego, wszystko inne, a kto umrze bez niej nie będzie miał nic ze swoich bogactw posiadanych w życiu doczesnym Rola cnoty patrz - Cnota grunt wszystkiemu !!!Cnota (virtus)była wartością, która gwarantowała człowiekowi wieczność w świecie podległym prawom stałego ruchu, w którym chciał zachować swą tożsamość. Człowiek był świadomy śmiertelności swojego ciała i przemijalności życia, mając jednocześnie poczucie nieśmiertelności duszy i duchową potrzebę wieczności. Nawiązanie do myśli Jana Kochanowskiego (porównanie) Kochanowski Barok bóg sprzymierzeńcem bóg - surowy sędzia, którego należy się bać Jan Kochanowski przedstawił nieporuszoną cnotę jako przeciwwagę, pancerz obronny dla ludzkiego poczucia nietrwałości życia i ulotności jego momentów (szczególnie radosnych). Cnota miała dyktować stoicką zasadę niewzruszoności, wyniosłą obojętność mędrca wobec odmian losu, a także normy etyczne, które miały czynić życie pokazem mądrości, uczciwości, zalet patriotycznych i obywatelskich, wykwintu, piękna i umiaru.