Charakterystyka Boryny i Jagny "Wesele"

TEMAT: Boryna i Jagna - typowy chłop i zupełnie nietypowa chłopka. Maciej Boryna 58 lat, ale jeszcze krzepki, miał dwie żony, był wdowcem, ojciec czworga dzieci: Grzela w wojsku, Magda żona Kowala, Antek i 10-letnia Józia. Po stracie krowy Boryna rozmyśla, że gospodarstwo upada bez żony. Wójtowie namówili go na ożenek z Jagną. Rozważa że urodziwa i dojdzie 5 morgów. Swoich 30 morgów nie odpisze żadnemu z dzieci, boi się iść na wycug bo grozi to losem Jagustynki. Antek z Hanką byli u niego, byli jakby na komornym, nie mieli nic do powiedzenia. Hanka nawet cieszyła się że krowa padła ojcu. Jagna Borynę zupełnie zawojowała. Kupował prezenty, choć był skąpy, był w nią wpatrzony, myślał jak się jej przypochlebić. Bał się by go na ozory nie wzięli dlatego pilnował Jagny. Odchorował jej tańce z Antkiem, potem zmienił się. Przestał Jagnę hołubić, pędził ją do pracy, pokrzykiwał, zamknął stroje, do Józki odnosił się jak do gospodyni. Kiedy Jagna mu się postawiła był bezradny, nie chciał jej bić. Nieustannie ją śledził, spalił bróg, a potem wprawdzie przyjął ją do domu ale traktował ją jak dziewkę. Był we wsi wzorem gospodarza, czuwał nad wszystkim w polu, zagrodzie i w domu, był twardy i nieustępliwy. Kiedy padła krowa zamierzał procesować się z dziedzicem o swoje, był skąpy, odzież po żonie przechowywał w skrzyni, nie dał Hance. Zawsze z uporem musiał postawić na swoim. Mówiono, że jak się zaweźmie to i dobrodziejowi nie ustąpi. Jest porywczy, gwałtowny, szybko wybucha, ale złość mija mu łatwo, potrafi być okrutny, wypędza Antka z rodziną wiedząc że, nie mają z czego żyć. Duma nie pozwala mu ustąpić, czeka aż syn się upokorzy . Żal mu wnuczków, więc zabiera Hankę po drodze z lasu i każe jej przyjść po żywność. Ranny, jest uszczęśliwiony widząc Antka przy sobie. Był dumny i hardy, nawet pyszny, poszedł na skargę na dziedzica o krowę. Jak dziedzic przyjechał do wsi czekał aż go zaproszą ale nikt nie przyszedł. Urażony stanął po stronie wsi. Był przywódcą gromady, utrzymywał się tylko z ziemi, nie miał nieuczciwych lichwiarskich dochodów, stąd poważanie. Żadnego urzędu nie chciał sprawować gdyż był kiedyś sołtysem, ale tylko nabiegał się i dopłacił do sprawy. To nie dla niego „strażnikowi się kłaniać, obłapiać za nogi i bele ciarada z urzędu”. Jest skryty i przebiegły. Gdy chłopi proszą by upomnieć się o las wymiguje się, czeka co się ustali. Nie chce być przeciw dziedzicowi póki nie otrzyma zapłaty za krowę. Na czele gromady rusza na las, jest ranny. Przez 3 tygodnie leżał nieprzytomny, gdy się ocknął powiedział Hance o ukrytych pieniądzach, kazał nie żałować grosza i ratować Antka. Typowo chłopskie cechy charakteru to siła woli, upór, pracowitość, zaradność, silna nieustępliwa osobowość, twardość, surowość posunięta aż do okrucieństwa, człowiek stateczny, dbały o szacunek gromady, liczący się z opinią, zabiegający głównie o własny interes. Najwyższe wartości dla niego to ziemia i poważanie. Śmierć Boryny ma wymiar symboliczny, mitologizuje bohatera. W księżycową noc wyszedł boso, w koszuli, półprzytomny; zajrzał do stajni i obory, stwierdził że trzeba siać. Ruszył w pole, nagarnął ziemi do koszuli, był przekonany że sieje, przewracał się i szedł dalej. Na koniec runął twarzą do ziemi i zmarł. Jest to symbol trwałego związku z ziemią na której żył, do której musi wrócić. To kontynuacja mitu chłopa piasta w „Weselu”. Śmierć twarzą do ziemi to także apoteoza ziemi i szacunek do chleba. Jagna Pacześ. Najładniejsza we wsi „wypasiena kiej jałowica, biała na gębie, a ślepie to ma rychtyk jak te liliowe kwiatki, a mocna, że i nie jeden chłop jej nie uradzi”. Była wysoka, zawsze zadbana i wystrojona, miała 19 lat nie zniszczona ciężką pracą ani słońcem, bo matka ją oszczędzała. Z zewnątrz niemal doskonała, ale ma słaby charakter. Kiedy ma wyjść za Borynę mówi: "Wszyćko mi zarówno, każecie to pójdę, a nie to ostanę". Jest bezwolna i uległa wobec mężczyzn, kiedy ją który ścisnął to się w niej wszystko trzęsie, że nie wie o niczym. Antkowi nie potrafi się oprzeć, wychodzi do niego nawet po spaleniu brogu i wyklęciem Antka przez księdza z ambony. Boi się go wtedy, wini za swoje krzywdy. Sama zupełnie nie ma poczucia winy kiedy Antek w więzieniu spotyka się z Wójtem. Jagna jest wrażliwa na piękno. Dba o stroje i siebie, wystaje przed lustrem oczarowana strojami na straganach podczas jarmarku. Przed weselem smutna, nie cieszą ją nawet korale od Boryny, nie pozwala sobie obciąć warkoczy po ślubie. Do starego Boryny ma wstręt, widzi jego starość. Dźwięki muzyki pomieszają, słysząc organy zapomina o świecie. Podczas przędzenia u Kłębów tak się zasłuchała w opowieści Rocha, że zapomniała o świecie. Bezwiednie wycina postacie z jego gawęd. Ma uzdolnienia artystyczne, w całej wsi były jej wycinanki, najładniejsze we wsi kraszanki. Zupełnie pozbawiona cech typowej chłopki. Nie ceni sobie ziemi ani pozycji pierwszej gospodyni we wsi. Rzuca Hance zapis 6 morgów czego tamta nie potrafi pojąć. Jagnę nie obchodzą głodne zwierzęta, nie liczy się z opinią wsi. Zupełnie nie jest przywiązana do Lipiec, ma dziwne nieokreślone tęsknoty, mówi że chętnie przyczepiłaby się chmury i poleciała w świat. Jest osamotniona, wyizolowana w gromadzie, traktowana jako odmieniec. Nie staje po jej stronie nawet Antek, gdyż zależy mu na pozycji pierwszego we wsi gospodarza po śmierci ojca. Broni ją tylko Mateusz gdy za namową organisty Jagnę wywieziono za granicę wsi na wozie z gnojem. Tak traktowano zwykle czarownice.