Bajki Ignacego Krasickiego

Wstęp do bajek Jest to szczególny utwór w całym zbiorze. Zamieszczony po wierszu – dedykacji „Do dzieci” (raczej dużych dzieci – niedojrzałych dorosłych) otwiera cały cykl „Bajek i przypowieści” i przewrotnie wyjaśnia czytelnikowi, czym jest bajka. Zanim do tego wyjaśnienia dochodzi, narrator przedstawia osoby, które jako wyjątki potwierdzają pewne powszechnie uznane reguły. W kolejnych wersach (oprócz jednego) zaczynających się tak samo (anafora) – od słowa „Był” – poznajemy owych niezwykłych bohaterów. Był młody który życie wstrzemięźliwe pędził; Był stary, który nigdy nie łajał, nie zrzędził; (...) Był na koniec poeta, co nigdy nie zmyślał. Określenia „młody”, „stary”, „poeta” noszą w sobie oczywiste sugestie interpretacyjne. „młody” – nie podlegający rygorom, prowadzący hulaszczy tryb życia, taki, który musi się „wyszumieć”, „stary” – zrzęda, gderliwy nudziarz, rozgoryczony z powodu nieubłaganego upływ czasu i tęsknoty za młodością, „poeta” – tworzący nowe światy i wizje z własnej wyobraźni, a więc zmyślający. Według tego klucza narrator przywołuje jeszcze osoby: bogacza, autora, celnika, szewca, żołnierza, łotra i ministra. Cały utwór zamyka dwuwiersz: – A cóż to jest za bajka? Wszystko to być może! – Prawda, jednakże ja to między bajki włożę. Czy po takim wyjaśnieniu można próbować oddzielać bajkę od prawdy? Czyż to nie prawda, czasem przykra, dotkliwa, a nawet okrutna, nie jest celem, który bajka ma osiągnąć. Po co wreszcie, jeśli nie po to, by obnażyć prawdę, nazwać rzeczy po imieniu, pokazać to, co złe i skrywane – po co, jeśli nie w tym celu, pisano bajki? Szczur i kot, Ptaszki w klatce, Jagnię i wilcy, Kruk i Iis Bajki określone mianem „zwierzęce” posługują się postaciami ze świata zwierząt. Jak już wspominaliśmy, ci bohaterowie w istocie uosabiają pewne cechy ludzkie, wchodzą ze sobą w relacje znane z życia społecznego. Upraszczając – są to postacie alegoryczne, kryjące w sobie pewne ludzkie słabości, ułomności czy też, niekiedy, cechy pozytywne. „Szczur i kot”, „Ptaszki w klatce”, oraz „Jagnię i wilcy” to utwory o podobnej formie – 4-wersowe, oparte na antytezie (przeciwstawni bohaterowie – przeciwstawne racje), wykorzystujące elementy dialogu. „Kruk i lis” z podtytułem „z Ezopa” to tekst dłuższy (16-wersowy), o nieregularnej budowie, opisowy, skłaniający się wyraźnie w stronę typu narracyjnego. Krótka bajka „Szczur i kot” przedstawia pyszałka szczura, tak dalece przekonanego o swojej wartości, że zupełnie zatracił naturalne odruchy i nie zauważył czyhającego niebezpieczeństwa. „Mnie to kadzą” – mówi z nieskrywaną dumą. Dym kadzideł stał się przyczyną jego klęski – zakrztusiwszy się padł ofiarą kota. Szczur uosabia pychę, hardość, wyniosłość, megalomanię, zaś kot zachowuje się zgodnie z własną naturą, ma niczym nie zmącone poczucie rzeczywistości. Klęska szczura jest naturalną koleją rzeczy w tak nakreślonej sytuacji. Utwór nie jest zakończony morałem, sentencją. Wniosek narzuca się sam – pycha i wyniosłość muszą być ukarane. Szczególną wymowę ma bajka „Ptaszki w klatce”. Tu przeciwstawienie dwu bohaterów, młodego i starego czyżyka, prowadzi do konfrontacji dwu postaw wobec wolności. W kraju pod zaborami wymowa polityczna utworu była oczywista. Aluzja do aktualnej sytuacji kraju i odmienne poglądy obu bohaterów skłaniały do rozważań o wolności i niewoli. Stary czyżyk, znający smak wolności, płacze za nią, nie potrafi zaakceptować nowej rzeczywistości, w jakiej przyszło mu żyć. Czyżyk młody, urodzony w klatce, docenia zalety tej sytuacji – „wygody”, poczucie bezpieczeństwa (nie rozumie, że jest ono pozorne). Zdziwiony żalem starego czyżyka, stara się go pocieszać w taki właśnie sposób. Wyrozumiałe słowa doświadczonego starego ptaka świadczą jednak o tym, że nie ma takich wartości, które osłodziłyby życie w niewoli. Tyś w niej (klatce) zrodzon – rzekł stary – przeto ci wybaczę; Jam był wolny, dziś w klatce – i dlatego płaczę. Tu także nie ma dodatkowego podsumowania, puenty. Konfrontacja obu postaw mówi sama za siebie i nie wymaga dopowiedzeń. Lapidarność bajki wzmacnia jej jednoznaczną wymowę, czytelnik nie ma wątpliwości, która sytuacja jest naprawdę dobra i korzystna. Nastrój tego tekstu jest smutny i przytłaczający, wydaje się, że nie ma wyjścia z tej trudnej, żałosnej opresji. Jagnię i wilcy to bohaterowie, nad którymi ciąży fatalizm losu, zaś prawo naturalne rządzące ich światem rozbieżne jest z moralnym, gwarantującym choćby tylko podstawowe prawo do życia. „Jagnię i wilcy” to również 4-wersowa bajka, której morał zastępuje butna odpowiedź wilków: „Smacznyś, słaby i w lesie!”. To argument nie do odparcia, wystarczający, by zjeść samotne, słabe jagnię. Beznadziejna próba odwoływania się – „Jakim prawem?” i odpowiedź wilków potęguje tragizm tej sytuacji i żałosne położenie jagnięcia. W lesie jedyne prawo, to przysłowiowe „prawo dżungli”, według którego ma rację i zwycięża silniejszy. Jagnięciu nie dano żadnych szans i żadne prawo nie weźmie go w opiekę. Bajka „Kruk i lis”, odmienna w swojej budowie od wymienionych, skłania do refleksji, a zarazem pobudza do uśmiechu. Łasy na pochwały kruk chce się popisać śpiewem i bez zastanowienia otwiera dziób, z którego wypada smakowity kąsek – kawał sera. Próżność kruka zostaje ukarana. Tę pułapkę pochwał zastawił na niego chytry, podstępny i sprytny lis. Kruk został przedstawiony jako naiwny, łatwowierny, łasy na miłe słowa. Zachwyty lisa sprawiają, że utwór się wydłuża i czterokrotnie przekracza rozmiary omawianych tu bajek zwierzęcych. Podobnie jak poprzednie pozbawiony jest uogólnionego dopowiedzenia. Filozof, Groch przy drodze, Dewotka, Malarze Kolejna grupa utworów I. Krasickiego to bajki, w których autor nie ucieka się do prezentacji postaci alegorycznych. Ich bohaterowie to ludzie. Jednak przedstawione tu stosunki między postaciami są tylko pretekstem do odczytania myśli ogólnych, podskórnych znaczeń – w tym sensie i te utwory możemy traktować jak alegoryczne. Bajka „Filozot” – zgodnie z brzmieniem tytułu – przedstawia tylko jednego bohatera. Nie ma tu więc konfrontacji charakterów. Można jednak mówić o przeciwstawieniu różnych postaw tego samego człowieka w skrajnych sytuacjach życiowych. Filozof, ślepo zapatrzony w idee racjonalizmu, odrzuca Boga i lekceważy świętych. Wobec „słabości”, choroby, nadchodzącej śmierci zadufanie zmienia się w pokorę i następuje nagły zwrot w poglądach myśliciela („Nie tylko w Pana Boga i w [upiory] wierzył”). Bajka poddaje w wątpliwość przesadny intelektualizm bezkrytyczne zaufanie do nauki równocześnie lekceważące wiarę, uczucia religijne, czy choćby zdrowy rozsądek prostego człowieka szukającego w wierze sensu życia. Krytyczna postawa autora ujawniona w tej bajce, z ironią i uśmieszkiem traktującej filozofa, jest konsekwencją pozycji społecznej Krasickiego. Jako dostojnik Kościoła częstokroć publicznie krytykował obyczaje duchownych czy zdewociałych świeckich, jednakże zawsze ponad wszystko stawiał wiarę i autorytet Boga. „Groch przy drodze” jest bajką pokpiwającą z nadmiernej zapobiegliwości, nawołującą do zachowania umiaru i zdrowego rozsądku. Gospodarz posiał groch za żytem, chcąc go osłonić przed przechodzącymi drogą łasuchami. Ten pomysł naraził go na podwójną stratę – „Znalazł i groch zjedzony, i stłoczone żyto”. Tę bajkę autor zakończył sentencją: Niech się miary trzymają i starzy i młodzi: I ostrożność zbyteczna częstokroć zaszkodzi. Utwór pisany regularnym 13-zgłoskowcem składa się z ośmiu wersów o rymach parzystych. Kolejną bajką w tej grupie jest „Dewotka” – regularna pod względem wersyfikacyjnym (13-zgłoskowiec), ujęta w sześć wersów o rymach parzystych. Przedstawia sytuację, którą oddaje także znane porzekadło: „Modli się pod figurą, a diabła ma za skórą”. Narrator opisuje zachowanie pani wobec służącej: Mówiąc właśnie te słowa: „... i odpuść nam winy, Jako my odpuszczamy”, biła bez litości. Postępowanie pani jest tym bardziej zaskakujące i politowania godne, że miało miejsce podczas modlitwy i świadczy o rozbieżności słów i czynów. Puentę stanowi westchnienie do Boga wspomagane wykrzyknikiem: Uchowaj, Panie Boże, takiej pobożności! Układ wersyfikacyjny bajki „Malarze” jest analogiczny do wspomnianego wyżej („Dewotka”). Nie ma tu jednak charakterystycznego dla bajki podsumowania, jest natomiast wyjaśnienie. Otóż bajka przedstawia dwóch malarzy, których życie układało się odmiennie – „Piotr dobry (malarz), a ubogi, Jan zły, a bogaty”. Wyjaśnienie tego, pozornie nieprawdopodobnego, stanu rzeczy zawiera ostatni wers: „Piotr malował podobne, Jan piękniejsze twarze”. Jest to zarazem policzek wymierzony w obłudników, którzy bezkrytycznie przyjmują pochwały i są skłonni za miłe słowo nagradzać kłamców i oszustów. Bryła lodu i kryształ Ten przegląd bajek I. Krasickiego wyczerpuje wszystkie propozycje tekstów zamieszczone w podręczniku dla klas pierwszych szkół średnich. Pozostańmy jednak jeszcze wśród bajek i – dla porównania – spójrzmy na utwór „Bryła lodu i kryształ”, który prowadzi do konkluzji poprzez prezentację losów bohaterów-przedmiotów, „Spłodzona z kałuży błotnistej”7 bryła lodu stara się ukryć swoje niskie pochodzenie. Gniewna, zazdrosna, zarozumiała lśni krótko w blasku słońca i szybko staje się znowu błotem. Drugi bohater – kryształ – służy tylko jako element porównania („był przeźroczysty”). Uwaga narratora skupia się na bryle lodu. Przechodzi ona kolejne przeobrażenia, które nie mogą zmienić jej istoty. Jest tylko błotem. Stąd wniosek, że naiwne starania o zatarcie pochodzenia, zmianę własnego „ja”, nie mogą być uwieńczone sukcesem. Złudzenie nadzieją szczęścia mija szybko i bezpowrotnie. Utwór 6-wersowy o regularnej budowie, ale posługujący się innym typem postaci, jest w gruncie rzeczy podobny do pozostałych. I ta, i inne bajki, które można by tu uwzględnić (np. „Wino i woda”, „Potok i rzeka”), również mają charakter alegoryczny. Postaci wyposażone w ludzkie cechy służą autorowi do przedstawienia ogólnych prawd życiowych i pouczeń. Walory artystyczne bajek Zwarta i krótka wypowiedź literacka, jaką jest bajka, z założenia odchodzi od literackiego rozmachu korzystającego z różnorodności środków artystycznych i bogatej stylistyki. Walory bajki to odpowiedni dobór postaci, które niosą ze sobą dodatkowy ładunek semantyczny („mówią same za siebie”), ich zręczne zestawienie, czy raczej zderzenie ich szczególnie wyrazistych cech, uroda wersyfikacyjna tekstów, ich organizacja rytmiczna i – niekiedy – bezpośrednie odczytanie alegorycznego sensu w postaci ogólnej sentencji. Te elementy każdorazowo służą nadrzędnemu celowi – bajka powinna skłaniać czytelników do zastanowienia się nad sobą, nad swoim postępowaniem, powinna wskazywać właściwą drogę, skłaniać do przemyślanych, odpowiedzialnych wyborów. Dydaktyzm tego gatunku nie jest bynajmniej ukryty. Jednakże natarczywość pouczeń mogłaby czytelnika zrazić i zniechęcić. Bajka uczy przez przykład, konfrontację postaw, spośród których słuszna bezapelacyjnie wygrywa. Wiedza o człowieku i jego ułomnościach zapisana w losach bohaterów bajek jest w pewnym sensie uproszczona i podstawowa. Obserwacja ludzi uczy jednak, że najczęściej brak tej podstawowej świadomości spycha człowieka na manowce, sytuuje go w gronie głupich, chełpliwych, naiwnych, okrutnych itp. Zręczne charakterystyki postaci, chociaż krótkie i uproszczone, są ułatwieniem w odczytaniu „wartości” postaci, jednoznacznie je określają. Dzięki nim odróżnienie prawdy od fałszu, zła od dobra, mądrości od głupoty jest natychmiastowe i nie wymaga od czytelnika wysiłku. Typizacja bohaterów opiera się więc na przejrzystym rysunku uzyskanym poprzez użycie określeń o dużym ładunku semantycznym. Dotyczy to zarówno rzeczowników – nazw postaci, jak i opisujących je przymiotników. Kondensacja treści sprawia, że inne wyrazy także są starannie dobierane. Ekonomia wypowiedzi decyduje o tym, że bajka nie opiera się na wielkim bogactwie figur stylistycznych, chociaż – oczywiście – ich nie eliminuje i nie unika. Dominują tu epitety, porównania, zdarzają się anafory, antytezy, inwersje, przerzutnie. Składnia podporządkowana jest najczęściej rządzącej bajką zasadzie kontrastu, sprzeczności. Krasicki zestawia obok siebie zdania, które są przeciwstawne. Ten zabieg jeszcze bardziej wzmacnia semantyczną przejrzystość utworu. Autor zachowuje swobodę wersyfikacyjną, chociaż generalnie trzyma się pewnych zasad. Pisze przeważnie trzynastozgłoskowcem rymowanym parzyście, zaś rozmiary utworów zależą od podjętego zagadnienia, od tego, jak wiele miejsca potrzebuje na nakreślenie sytuacji czy opis. Ponieważ posługuje się rymami parzystymi, bajki są jakby skomponowane z dwuwierszy. Ten sposób pisania sprawia, że utwory są złożone z parzystej ilości wersów. Najczęściej są to teksty cztero-, sześcio- i ośmiowersowe. Formy dłuższe występują rzadziej. Skala ta sięga jednak aż do tekstu osiemnastowersowego. Taka budowa bajek pozwala uzyskać swoisty rytm podkreślający najistotniejsze elementy fabuły. Regularna struktura bajek zostaje zakłócona w późniejszych „Bajkach nowych”, mniej popularnych i z reguły nie omawianych w ramach programu szkolnego. Cel dydaktyczno-moralizatorski bajek narzucił pewną dwudzielność, jeśli chodzi o postaci. Zwykle są to dwaj bohaterowie reprezentujący przeciwstawne racje. Mieliśmy okazję przekonać się o tym analizując poszczególne utwory. Zwróćmy jednak uwagę na sugerowany przez W. Woźnowskiego8 układ: narrator – odbiorca. Każda z tych instancji identyfikuje się z jedną z postaci. Podział jest nieprzypadkowy. Narrator, wyraziciel poglądu autora (w odniesieniu do tekstów oświeceniowych można tak mówić bez ryzyka popełnienia błędu) identyfikuje się z postacią pozytywną, szlachetną, rozumną. Uczy, jak należy postępować. Odbiorca jest w tym układzie uczniem. Jest kimś, kto nie ma dość wiedzy i samoświadomości, żeby właściwie rozstrzygać, wybierać to, co „jedynie słuszne”. Niekiedy nawet karcony i ośmieszany, odbiorca nie może się obrażać i odrzucać proponowane wskazówki. Przecież to postać tak naprawdę jest ośmieszona i skompromitowana, najczęściej ta, która nie jest człowiekiem. Alegoryczny charakter bajki z jednej strony łagodzi ten policzek wymierzony w odbiorcę, z drugiej zaś uruchamia właściwe znaczenia i ożywia w odbiorze czytelniczym. Bajka to miniatura literacka a zarazem traktat moralny i nauka w jednej formie. Gatunek ten wymaga znajomości „warsztatu poetyckiego”, zaś od czytelnika oczekuje umiejętności przeprowadzania analogii i odszyfrowania ukrytych znaczeń. Nie jest to wielki wysiłek bo kompozycja i zestawienie postaci są nadzwyczaj przejrzyste. Wśród innych gatunków dydaktycznych bajka wyróżnia się swą miniaturową postacią, kondensacją treści, precyzją sformułowań i maksymalną ekonomią języka – w małej formie mieści ogromny ładunek semantyczny.