Restrukturyzacja długu zagranicznego Polski

Restrukturyzacja długu zagranicznego Polski Mimo utraty zdolności płatniczej kraj, może się zdecydować się na kontynuację obsługi zadłużenia – czego przykładem jest Polska. W takiej sytuacji tradycyjnym i podstawowym sposobem postępowania dłużnika jest restrukturyzacja zadłużenia, tzn. dokonanie zmian w kalendarzu spłat. Restrukturyzacja zagranicznego zadłużenia wymaga podjęcia odpowiednich negocjacji z wierzycielami. W typowej umowie konwersyjnej, zawartej przez wierzycieli z krajem dłużniczym, przewiduje się pewien okres karencji, w którym zadłużony kraj spłaca tylko część zapadających rat kapitałowych. Spłata reszty kapitału, po okresie, zostaje rozłożona na pewną liczbę rat. W zawartej umowie konwersji wymaga się zwykle od dłużnika bieżącego regulowania rat to z reguły według zmiennej stopy procentowej. W 1981 r. Polska dołączyła do krajów stosujących tego rodzaju metody redukcji zagranicznego zadłużenia. Historia polskiego związku z Klubem Paryskim oraz Klubem Londyńskim jest bardzo długa. Polskie zadłużenie było wielokrotnie przedmiotem negocjacji. Rozmowy z Klubem Paryskim rozpoczęły się w grudniu 1980 r. Wiosną 1990 r. Rząd polski wystąpił oficjalnie do krajów wierzycielskich zrzeszonych w Klubie Paryskim z postulatem redukcji zadłużenia zagranicznego. Przełomowym momentem w negocjacjach okazał się rok 1991. Wówczas to, 21 kwietnia w Paryżu, rząd Rzeczpospolitej Polskiej podpisał z przedstawicielami 17 krajów wierzycielskich Protokół uzgodnień w sprawie redukcji i reorganizacji zadłużenia Rzeczpospolitej Polskiej. Po wypełnieniu szeregu ustaleń i wstępnych uzgodnień umowa przewidywała redukcję zadłużenia w o 50%. Uzgodniona skala redukcji odnosiła się do bieżącej wartości netto wszystkich zobowiązań. Zadłużenie Polski w Klubie Paryskim w 1993 r. (przed przystąpieniem do redukcji) wynosiło 29 665 mld USD. Z Klubem Londyńskim Polska zawarła znaczące dla rozwiązania problemu zadłużeniowego porozumienie w 1994 r. Od tego momentu zobowiązania Polski wobec wierzycieli zrzeszonych w Klubie Londyńskim są określane mianem obligacji Brady’ego. Emisja obligacji nastąpiła 27 października 1994 r. i obejmowała sześć typów instrumentów o różnej konstrukcji. Łączna kwota emisji wyniosła około 8 mld USD. Zadłużenie z tytułu tych obligacji na koniec 1998 roku wyniosło 5.305,7 mln USD. Obok obligacji Brady’ego w Polsce znalazły zastosowanie również inne, nowe techniki redukcji zagranicznych długów wpływające na rozwiązanie problemu spłaty zobowiązań zagranicznych. Problem pułapki zadłużeniowej znalazł realne szanse na rozwiązanie. Pojawienie się możliwości skorzystania z innowacyjnych technik redukcji długów międzynarodowych poprzedzone było wieloletnimi poszukiwaniami przez społeczność międzynarodową sposobów na zredukowanie zadłużenia zagranicznego.