"Partnerstwo dla Pokoju"co to takiego

„Partnerstwo dla Pokoju” Jesienią 1993 roku dyplomacja amerykańska wystąpiła z koncepcją „Partnerstwa dla Pokoju”- programu współpracy NATO z innymi państwami obszaru OBWE w celu podejmowania operacji pokojowych, humanitarnych i poszukiwawczo-ratowniczych. Po raz pierwszy idea została przedstawiona sojusznikom przez Les Aspina amerykańskiego sekretarza obrony, na spotkaniu ministrów obrony państw NATO w Travemunde (Niemcy) 20 października 1993 roku. Z niewielkimi zmianami została przyjęta na „szczycie” w Brukseli w styczniu 1994 roku. „Partnerstwo dla Pokoju” jest jedną z najważniejszych inicjatyw NATO skierowaną na pogłębianie zaufania i wzajemnych wysiłków na rzecz umocnienia bezpieczeństwa. Oferuje państwom członkowskim możliwość zacieśnienia stosunków z NATO zgodnie z ich interesami i możliwościami. Cele PdP obejmują: wsparcie dążenia do przejrzystości procesów narodowego planowania obronnego i sprzątania budżetów obronnych; zagwarantowanie demokratycznej kontroli nad siłami zbrojnymi; utrzymanie zgodnie z własnymi zasadami konstytucyjnymi, zdolności i gotowości do wnoszenia wkładu w operacje prowadzone pod egidą ONZ; rozwój współpracy i kontaktów wojskowych z NATO w celu wspólnego planowania ćwiczeń zmierzających do utrzymania zdolności uczestników „Partnerstwa” do podejmowania misji pokojowych, poszukiwawczych i ratowniczych; rozwój w dłuższej perspektywie sił, które będą skuteczniej współdziałać z siłami członków Sojuszu Północnoatlantyckiego. Aktywny udział w PdP będzie odgrywał ważną rolę w procesie rozszerzenia NATO. Artykuł 10 Traktatu Waszyngtońskiego przewiduje rozszerzenie i objęcie członkostwem tych państw europejskich, które są zdolne do rozwijania zasad Traktatu i wnoszenia wkładu w bezpieczeństwo obszaru północnoatlantyckiego.