"Campo di Fiori" i "Plac kwiatowy" - krótka interpretacja

CZESŁAW MIŁOSZ „Campo di Fiori” „Plac Kwiatowy” poeta mówi o obojętności ludzi wobec bohaterstwa, cudzego nieszczęścia, cierpienia czy śmierci. Na placu Campo di Fiori przed wiekami został stracony Giordano Bruno. Mimo egzekucji życie w mieście toczyło się normalnie. Podobnie w Warszawie w czasie okupacji, przy dźwiękach wesołej muzyki kręciła się w piękny, wiosenny wieczór karuzela, natomiast zza murów getta dobiegały salwy wystrzałów. Tak więc ludzie najchętniej zapominają o bohaterach, "mijają męczeńskie stosy" a ludzie umierają w samotności. Ukazał Miłosz moralne i psychologiczne życie w niewoli. Dostrzegł poniżenie zbiorowości i człowieka. Jego obserwacje są pełne współczucia oraz dystansu i ironii. Unika patosu. Wiersz jest podzielony na dwie części. Pierwsza zawiera opisy, druga morał. Pierwsza część odwołuje się do 1600 roku, do spalenia na stosie filozofa Giordana Bruna przez Wielką Inkwizycję. Te odległe obrazy łączy podobieństwo obojętności ludzkiej, podobieństwo zachowania się tłumu. Nietolerancja jest siłą sprawczą tragedii ludzi i narodu. Poeta zaskakuje ostrym kontrastem. Zderza ze sobą obrazy tragiczne i radosne, tętniące życiem „dziewczynom wiatr rozwiewa suknie” - na karuzeli, obok w Getcie rozgrywa się dramat. Druga część zawiera refleksje autora. Miłosz myśliciel i moralista przeżywa koszmar okupacji. Szuka wytłumaczenia tragicznych zdarzeń. Tym wytłumaczeniem są nietolerancja oraz obojętność wobec cierpienia innych. Skazaniec jest zawsze samotny, dzieli go przepaść od otoczenia. Miłosz odwołuje się do odległej epoki, Bruno zginął bo ludzie go nie rozumieli, upłynęły wieki a ludzie nie dojrzeli. Ich język jest obcy i Miłosz wyraża opinię że Żydzi byli zawsze elementem obcym w narodzie polskim, stąd może ta obojętność. Mimo tego, wiersz ma wydźwięk optymistyczny. Budzi go fakt, że obok obojętnych tłumów jest przecież poeta, artysta, który wznieci bunt. Nie pozwoli zapomnieć męczeńskich stosów. Najlepsi będą się zawsze buntować przeciwko zbrodniarzom ludzkości. Tym wiersze poeta wystawił pomnik prześladowanym . Autor podejmuje próbę ocalenia człowieka, jego system wartości wyrasta z doświadczeń wojny i okupacji. „ Ja jednak wtedy myślałem | O samotności ginących | O tym, kiedy Giordano | Wstępował na rusztowanie, | Nie znalazł w ludzkim języku | Ani jednego wyrazu, | Aby nim ludzkość pożegnać, | Tę ludzkość która zostaje”.