Powieść pozytywistyczna

Powieść pozytywistyczna brała wzorce z realistycznych powieści romantycznych Józefa Ignacego Kraszewskiego i Józefa Korzeniowskiego. Początkowo miała charakter tendencyjny; ograniczona założeniami utylitaryzmu i schematyczna w środkach wyrazu. Autorzy tworzyli kreacje bohatera-pozytywisty (najczęściej inżyniera, lekarza, prawnika). Później pojawiła się powieść realizmu krytycznego. Przykładem jest „Lalka" i „Nad Nie-mnem" E. Orzeszkowej. Kryteriami oceny bohaterów są: przywiązanie do kraju, stosunek do pracy i do drugiego człowieka. Pozytywistką jest szlachcianka Justyna Orzelska. Odrzuca za-loty Różyca, chce żyć skromnie, godzi się na ślub z chłopem Janem. Również - Witold Kor-czyński, który swe wykształcenie pragnie wykorzystać w rolnictwie. Korczyńscy są patriotami, potępiają Teofila Różyca za trwonienie odziedziczonego majątku i kosmopolityzm. Proza naturalistyczna funkcjonować zaczęła u schyłku pozytywizmu. Ograniczono rolę wszechwiedzącego narratora i wzbogacono technikę opisu. Naturalizm niszczył wprowadził do utworów tematy „tabu", sceny drastyczne naruszające poczucie estetyki. Rozwijała się również powieść historyczna. Według Józefa Kraszewskiego powieść doku-mentarna winna być wierna zdarzeniom historycznym, a fikcja - ograniczona. Powieść miała być reportażem z przeszłości. Przykład to „Stara baśń". Wzorzec Waltera Scota łączył prawdę dziejową z fikcyjną fabułą. Cechą charakterystyczną był dwuwątkowy przebieg akcji. Przykła-dem jest „Trylogia".