Popęd - teoria C.Hull’a

a) rozumienie motywacji przez Hull’a: potrzeba biologiczna wytwarza popęd, który nas energetyzuje – Z(f) = (P*N). Zachowania jest funkcją popędu (potrzeba), który wzbudza zachowanie i nawyku (wiedza jak), który ukierunkowuje to zachowanie. Jeżeli nie ma nawyku człowiek wykonuje chaotyczne ruchy, ewentualnie uruchamiają się odruchy – Z(f) = (P*N) * Wp * Ibz * Hr (~wielkość przynęty, intensywność bodźca zewnętrznego i hamowanie reaktywne: im więcej trzeba się napracować tym jest większy - popęd ujemny) b) dwa rodzaje - popędów: pierwotne (oparte o mechanizmy wrodzone np. głód, seks) i wtórne (wyuczone, wbudowane) - i nagród: pierwotne (pokarm) i wtórne (pochwała, zdolność częściowego redukowania popędu, np. przy odchudzaniu) c) Hull miał licznych następców: Miller. On też uznawał pojęcie popęd, ale interpretował nieco inaczej. Popędy powstają właściwie w wyniku wszystkich działających bodźców. A bodziec ma dwa aspekty: popędowy (miotanie się) i sygnału (gdzie szukać zaspokojenia). Aby czynność utrwaliła się w nawyk potrzebna jest nagroda. Wtórny popęd strachu tłumaczy schematem trójczłonowym: bodziec awersyjny, który uszkadza tkankę – relacja emocjonalna (fizyczna nie psychiczna: zmiany hormonalne) – bodziec wewnętrzny, który domaga się redukcji (bodziec popędowy) – reakcja zewnętrzna (ucieczka). Jeśli reakcja zlikwiduje popęd, to bodziec awersyjny i bodziec wewnętrzny przestaje działać i popęd znika – utrwalenie, generalizacja - popęd nabyty: bodziec obojętny występujący przypadkowo z reakcja emocjonalną i dalej schemat przebiega tak samo, dążenie do zaspokojenia popędu - najważniejszą rolę w indukowaniu(?) zachowania mają popędy nabyte: lęk, poczucie winy, poczucie akceptacji