Klasycyzm oświeceniowy

Twórcy i założenia konwencji klasycystycznej we Francji, jej wpływ na literaturę polskiego oświecenia. Oświeceniowy klasycyzm nawiązywał do tradycji, kładł nacisk na zagadnienia społeczne. Wyznaczał poezji cele utylitarne, stawiał przed nią zadania dydaktyczno-moralizatorskie, wyrastające z przekonania o ogromnej roli słowa jako narzędzia oddziaływania na społeczeństwo. Podłożem filozoficznym tego prądu był racjonalizm, łączenie ideału piękna i prawdy, wiara w ład i harmonię świata oraz w istnienie ponadczasowej i niezmienne istoty zjawisk. Teoretykiem francuskiego klasycyzmu był Boileau, który swoje poglądy zawarł w "Sztuce poetyckiej". Postulował przestrzeganie reguł, dostosowywanie formy do tematu oraz służenie społecznej przyjemności i pożytkowi. Boileau żądał od języka czystości, jasności i stanowczości, od kompozycji porządku przejrzystego i regularnego a od treści by była zgodna z rozsądkiem i prawdą. Niedopuszczalne było niedbalstwo w budowie zdania czy wiersza, w doborze wyrazów. Unikać należało zbędnych ozdób, Nie mnożenie słów cechować miało literaturę ale ich odpowiedni dobór. Wpływ konwencji klasycystycznej na literaturę polską uwidocznił się głównie poprzez teksty ludzi, którzy obok wykształcenia w kraju (często jezuickiego) przebywali też przez pewien czas na zachodzie Europy, gdzie zetknęli się z tą konwencją - salony literackie Paryża. W Polsce tendencje klasycystyczne w swoich utworach wyrażali między innymi: Ignacy Krasicki, Stanisław Staszic, Hugo Kołłątaj, Julian Ursyn Niemcewicz.