Gatunki mieszane w epice

gatunki mieszane: poematy bezfabularne poemat opisowy - dłuższy utwór wierszowany w którym dominuje opis (czyli motywy statyczne), ich tematyka obejmuje najczęściej zjawiska przyrody, życie wiejskie, prace rolnicze, krajobrazy, zabytki kultury itp. poemat dydaktyczny - dłuższy utwór wierszowany o charakterze rozprawy pouczającej, nasycony elementami opisowymi. Jego pierwowzór stworzył Hezjod w poemacie zat. ‘Prace i dnie” (VII w. p.n.e.) przedstawiający wszechstronnie różnorodne zatrudnienia rolnicze. poemat filozoficzny - jest gatunkiem z pogranicza poezji i traktatu filozoficznego poemat obyczajowy - dłuższy utwór wierszowany w którym dominuje opis tradycji i zwyczajów określonej grupy społecznej czy całego narodu. W epoce romantyzmu powstał szereg nowych gatunków, które w dziedzinie stylu i kompozycji opierały się na składnikach wszystkich trzech rodzajów literackich. Są to: poemat dygresyjny, który wziął początek z twórczości Byrona (“Don Juan”). Niewątpliwie również na powstanie tego gatunku miały wpływ “Podróż sentymentalna” i “Tristan Shandy” Laurence’a Sterne’a (luźną kompozycję fabularną poematu dygresyjnego określa się w związku z tym często jako kompozycje sternowską) W literaturze polskiej najznakomitszym dziełem tego gatunku jest “Beniowski” Słowackiego, a w rosyjskiej “Onigin” Puszkina. W literaturze współczesnej wskrzesił go J. Tuwim “Kwiatami polskimi”. Poemat dygresyjny jest rozbudowanym utworem wierszowanym o charakterze fabularnym, złożonym z luźnych epizodów spojonych zwykle wątkiem podróży bohatera. Jednak na plan pierwszy, przed fabułę, wysuwa się osoba narratora, który raz po raz przerywa opowiadanie, by snuć własne dygresje - uwagi, wypowiedzi odbiegające tematycznie od fabuły utworu, nieraz polemiczne i skierowane wprost do czytelnika powieść poetycka, której twórca jest Walter Scott, a do mistrzostwa doprowadził ten gatunek Bron, w którego twórczości był on formą szczególnie uprzywilejowaną. “Korsarz”, “Giaur”, “Więzień Chillonu” wywarły ogromny wpływ na całą współczesną mu literaturę europejską. Z polskich powieści poetyckich należy wymienić: “Marię” Malczewskiego, “Konrada Wallenroda” Mickiewicza, oraz “Araba”, “Mnicha”, “Żmiję”, “Lambra” Słowackiego. Gatunek ten był zespolony z romantyzmem i wraz z końcem tej epoki skończył swój żywot.