Estrada i publiczność "Zielonego balonika"

5. Estrada i publiczność. Z charakteru „Zielonego Balonika” wynikało, że szczególniej w początku nie było tam ścisłego rozdziału między estradą a publicznością. Siedzieli wszyscy przy stolikach i popijali; kto chciał i miał co do powiedzenia, wchodził na estradę, Kiedy miał nieszczęście znudzić publiczność, ta nie krępowała się w wyrażeniu swego niezadowolenia; parę razy nawet zdarzyło się, że mówcę, który zwłaszcza pod wpływem spirytualiów nadużywał wolności słowa i ględził zbyt długo, „osiłki kabaretowe”- byli to dwaj rośli malarze- łagodnie znosili z estrady. Ale ten ostateczny środek stosowano wyjątkowo i na wyraźne żądanie publiczności. Ciemny Kraków zareagował na wieść o wieczorach w „Jamie Michalikowej” oburzeniem. Dewotki i matrony puściły języki w ruch. Obiegały groźne plotki: o orgiach, o tańcach nago itp. , podczas gdy nie było chyba bardziej ascetycznej instytucji niż ten „kabaret”, w którym ledwie parę razy, przygodnie pojawiła się na estradzie kobieta. Przyczynił się do oburzenia dość zagadkowy istotnie w swojej stylizacji napis, nakreślony na ścianie: W Polszcze jest zwyczaj haniebna Czcić ścierwa, gdy eunuchy wołają . że jest podniebna. Później w miarę jak intelektualne i towarzyskie „szczyty” Krakowa zaczęły się ubiegać o zaproszenia i dawać autentyczne świadectwo prawdzie, w miarę jak dzienniki w całej Polsce, zaczęły rozbrzmiewać echami „Zielonego Balonika”, nastroje te odmieniły się: „Zielony Balonik” stał się pieszczochem Krakowa, stał się swego rodzaju autorytetem, zwłaszcza w kwestiach artystycznych. I później , kiedy po innych miastach zaczęła się namiętna agitacja pod hasłem „Precz z kabaretem”, w Krakowie tego zjawiska zupełnie nie było. „Zielony Balonik” był pierwszym zbiorowym wybuchem śmiechu, jaki od niepamiętnych czasów rozległ się w Polsce; nic więc dziwnego, że śmiech ten stał się epidemiczny. Wieść o tym zdarzeniu obiegła wnet cały kraj; niebawem wydane drukiem tomiki Boya uchyliły rąbka tajemnicy. Zaczęła się fala naśladownictwa: w Warszawie „Momus”, we Lwowie różne „Wesołe Jamy”, „Ule” itd. Rozmnażały się „szopki”: poznańska, tarnowska, lwowska, paryska itd, Nie było prawie miasteczka w Galicji, gdzieby garstka młodszej inteligencji nie próbowała stworzyć swego „kabaretu”.