Człowiek w starciu z natura w "Ziemi, planecie ludzi"

Człowiek jako twórca cywilizacji w starciu z naturą. W Ziemi, planecie ludzi wielokrotnie pojawia się refleksja o “kruchości" naszej cywilizacji, o jej nieustannym zagrożeniu, chociażby przez siły natury. Jako pilot miał szansę, dostępną wówczas niewielu ludziom, oglądania pejzażu Ziemi z wysokości paru tysięcy metrów. “Boże, jakaż pustynna jest ta planeta!", jakże nikłe są ślady ludzkiej cywilizacji – stwierdzał wielokrotnie. Samolot jako “narzędzie analizy" pozwolił ujrzeć człowiekowi prawdziwe oblicze planety i zniszczyć jego złudzenia, iż panuje nad światem. Autor opisuje w ten sposób swoje odczucia podczas lotu: “Wędrujemy czarną doliną z czarodziejskich baśni, doliną próby. Tutaj nigdzie znikąd pomocy. Tutaj nie ma wybaczenia dla błędów. Jesteśmy zdani na widzimisię Boga." Człowiek w bezpośrednim starciu z naturą nie ma najmniejszych szans. Zafascynowanie maszyną, które sprawia, że zamiast środkiem do osiągnięcia zamierzonego celu, staje się ona celem samym w sobie, zaciemnia obraz rzeczywistej bezsilności człowieka wobec przyrody. To nie człowiek ma służyć maszynie, lecz maszyna musi służyć człowiekowi. W miarę postępu zostanie ona sprowadzona do funkcji sprawnego i nie absorbującego narzędzia w rękach człowieka. Wtedy idealna maszyna nie będzie już czynnikiem izolującym człowieka od natury i nie będzie też zaprzątać jego psychiki.