Co to są stałe kursy wymiany walutowej?

Stałe kursy wymiany Gdy państwo ustala relację między pieniądzem krajowym a zagraniczni nyra oraz gdy krajowe władze monetarne angażują się w interwencję na rynku walutowym dla utrzymania tej relacji, mamy do czynienia ze stałym kursem wymiany. Na ogół dopuszczany jest pewien margines zmian wokół ustalonej relacji wymiany. W sierpniu 1969 r. ustalono 5,55 FF za l USD, a dopuszczalny margines wynosił ± 0,75%, co oznacza, że Bank Francji musi interweniować na rynku walutowym, sprzedając franki /a USD lub kupując franki, jeżeli kurs jest wyższy od 5,59 FF (5,55 FF + 0,75% x 5,55 FF) lub spada poniżej 5,50 FF (5,55 FF- -0,75% x 5,55 FF). Jednakże w ramach takiego systemu, kurs może być zmieniany tylko na podstawie decyzji władz monetarnych. Mówi się wówczas o „readaptacji kursu". Jeżeli państwo podejmie decyzję o obniżeniu wartości pieniądza krajowego w stosunku do pieniądza zagranicznego, to mamy do czynienia z dewaluacją. Przed dewaluacją z 8 sierpnia 1969 r. l USD był równy 4,93 FF. Po dewaluacji l USD odpowiadał 5,55 FF. Była to dewaluacja franka wobec dolara, ponieważ po dewaluacji potrzeba było więcej franków na uzyskanie tej samej co przed dewaluacją ilości dolarów. Jeżeli państwo podejmie decyzję o zwiększeniu wartości pieniądza krajowego w stosunku do pieniądza zagranicznego, to mamy do czynienia z rcwaluacją. Taki typ organizacji rynku walutowego stosowany był w praktyce w większości krajów kapitalistycznych przez 30 lat po II wojnie światowej: od porozumień w Bretton —Woods podpisanych w 1944 r. do wprowadzenia płynnych kursów wymiany w 1973 r. I ten typ organizacji przyjęty został w ramach Europejskiego Systemu Moneta¬rnego (SME) począwszy od 1979 r.