Biografia Napoleona

Pisząc biografię Napoleona Bonapartego trudno scharakteryzować tą wielowarstwową postać na jednej kartce. Ten urodzony w 1769 r. Mały Korsykanin należał do nielicznych wielkich ludzi, którzy w istotny sposób wpłynęli na czasy w których żyli i wywarli wpływ na historie Europy i Świata. Napoleon urodził się na wyspie Korsyce. Gdy miał 16 lat, został porucznikiem armii francuskiej. W czasie rewolucji jego żołnierze bronili rządu rewolucyjnego przed rozjuszonym tłumem. Wkrótce potem Napoleon otrzymał dowództwo armii, odnosząc wiele wspaniałych zwycięstw. Armia francuska ubóstwiała Napoleona i pod jego dowództwem odnosiła wspaniałe zwycięstwa. Napoleon był nie tylko jednym z największych dowódców wojskowych wszystkich czasów lecz także politykiem, strategiem i prawodawcą. To on owiany sławą dowódcy który rozgromił wojska austriackie we Włoszech w dwa lata po tym sukcesie rozwiązał Dyrektoriat rządzący Francją i sam przejął władzę. Napoleon jako cesarz Francuzów usprawnił system nauczania w szkołach i na uniwersytetach, założył pierwszy bank we Francji i dokonał wielu udoskonaleń kodeksu prawnego, które przetrwały aż do dzisiejszych czasów . Przede wszystkim jednak spowodował że Francja stała się główną potęgą Europy. Od czasu, gdy koronował się na cesarza w 1804 r., aż do ostatecznej klęski pod Waterloo w 1815 r., tylko brytyjska przewaga militarna na morzach powstrzymała go od opanowania całej zachodniej Europy. Gdy pokonał Austrię i Rosję pod Austerlitz i Wagrem, większa część Europy dostała się pod jego panowanie. Będąc u szczytu potęgi, Napoleon popełnił fatalny błąd, pomaszerował w głąb Rosji. Zdobył Moskwę i poniósł klęskę pod Borodino. Następnie, wycofując się do Francji w czasie mroźnej zimy, utracił większość swoich wojsk. Po tej klęsce kilka europejskich krajów zawarło przymierze i odnosząc zwycięstwa nad Napoleonem zmusiło go do abdykacji i przymusową banicję na wyspie Elba. Skąd potajemnie wrócił i wciągu stu dni zorganizował wierną sobie armię do walki, która została pobita przez wojska sprzymierzonych pod Waterloo. Wojskami sprzymierzonych w tej bitwie dowodził brytyjski generał Welington. Napoleona jako jeńca wojennego przewieziono na wyspę brytyjską Św. Heleny. Człowiek, który ongiś panował nad większością Europy, aż do śmierci przebywał pod strażą żołnierzy brytyjskich. Po tym krótkim szkicu biograficznym dotyczącej Napoleona należało by zadać kilka podstawowych pytań: 1. Kim był cesarz Francuzów dla Polaków? Był uosobieniem nadziei na utworzenie niepodległego Państwa Polskiego którego zalążek w postaci Księstwa Warszawskiego powstał w 1807 r. U boku Napoleona stała dobrze wyszkolona i wyposażona armia polska pod dowództwem ks. Józefa Poniatowskiego. Czy romans Napoleona z panią Walewską dawał Polakom nadzieję na zawiązanie linii dynastycznej? - ale to materiał na inne wypracowanie. 2. Kim był Napoleon dla Europy? Satrapą porównywalnym z Hitlerem i Stalinem - człowiekiem niosącym wojny, ruiny i zgliszcza czy też geniuszem zmieniającym historię owładniętym ideałem zjednoczenia Europy pod jego panowaniem burzycielem starego porządku. Do tej chwili historia nie dała jednoznacznej odpowiedzi. ZAMACHY NA BONAPARTEGO Nie wiadomo dokładnie ile było prób zamachów na życie Bonapartego, ponieważ najwidoczniej ukrywał on te fakty i fałszował je w sposób dla siebie dogodny. W grudniu 1800r. Pierwszy Konsul Bonaparte był obiektem zamachu bombowego na ulicach Paryża między Operą a Luwrem. Zginęło wtedy trzynaście osób, on sam uniknął jednak poważniejszych obrażeń. [Andrzej Zachorski w książce "Napoleon" tak opisuje zamach "Zamach przy użyciu machiny piekielnej został dokonany 24 grudnia o godzinie wpół do dziewiątej wieczorem na ulicy Saint-Nicoaise. Wybuch nastąpił w dwie minuty po przyjeździe Napoleona, jadącego tędy do Opery, i spowodował nie tylko zniszczenia w budynkach, ale i śmierć dwóch przechodniów, oraz ciężko ranił sześć innych osób. Wśród zabitych była młoda dziewczyna której nie zdołano zindyfikować, wybuch zdarł z niej bowiem ubranie i potwornie okaleczył ciało]. Minister policji, książę Joseph Fouche, w krótkim czasie zebrał dowody świadczące, że ów atak był dziełem fanatycznych rojalistów. Bonaparte wykorzystał tę okazję, by pozbyć się całkowicie radykalnej lewicy rewolucyjnej. Sto trzydzieści osób, uznanych przez Bonapartego za głównych działaczy jakobińskich, zostało deportowanych do koloni karnej na Gujanie. Gdy Fouche uwięził już prawdziwych zabójców, Bonaparte rozkazał ściąć ich na gilotynie, odmówił jednak darowania winy jakobinom, mówiąc, że zostali skazani za banicję "za wszystko, co zrobili i mogliby jeszcze zrobić" W 1809 r. Napoleon został zaatakowany przez osiemnastoletniego Austriaka Friedricha Stabsa, który chciał zabić go sztyletem po zwycięstwie Francuzów pod Wagram, Cesarz uznał, że nie nalelerzy rozpowszechniać informacji o nie udanym zamachu gdyż mogło by to sprowokować innych zamachowców. Stabs został skazany na śmierć przez sąd wojskowy. Niektórzy historycy przypuszczają, że dokonano jeszcze innych prób zamachu na Napoleona, ale fakty te ukrywano i dlatego dokumentacja o nich jest bardzo uboga. Istnieje teoria że Napoleon był systematycznie truty przez Rojalistów w czasie pełnienia zesłania na wyspę Św. Heleny. Teorię tę rozwinął w 1961 r. Szwedzki toksykolog Sten Forhufvud. Najświeższą jej wersję przedstawili w 1982 r. Pisarze Ben Weider i David Hapgood w książce "The Murder of Napoleon" (Zabójstwo Napoleona). Okazuje się że badania włosów Bonapartego wykazały w nich ślady arszeniku. Ponieważ arszenik jest stosowany jako środek konserwujący, wiadomo zatem dlaczego ciało Napoleona było w tak doskonałym stanie, gdy w 1840 r. BR> Przetransportowano je na pogrzeb do Paryża. Niewielu ekspertów podziela opinię że Napoleon został zamordowany za pomocą trucizny i że to arszenik był przyczyną jego śmierci. Profesor Franklin l. Ford z Harvardu przedstawia swoje zastrzeżenia do tej teorii: "Główne symptomy pogarszania się stanu zdrowia Napoleona - otyłość, ospałość, nie naturalna bladość - pojawiły się jeszcze przed koronacją w 1804r. Innym słabym punktem tej teorii jest przekonanie że obecność arszeniku we włosach i na ciele świadczy wyłącznie o umyślnym zabójstwie. W rzeczywistości sproszkowany minerał był używany w XIX w. Jako lekarstwo przy wielu dolegliwościach szczególnie przy niestrawności żołądka, na które Napoleon cierpiał stale. Arszenik mógł przyczynić się do jego śmierci, ale w żadnym wypadku nie należy z tego wyciągać wniosku że zastosował tą metodę jakiś tajemniczy morderca, którego motywy nigdy nie zostały ujawnione".