Biografia Gustawa Herlinga-Grudzińskiego

informacje biograficzne o autorze Gustaw Herling-Grudziński to pisarz znany młodzieży szkolnej przede wszystkim jako autor utworu Inny Świat oraz opowiadań, m.in. Wieża. Urodził się 20 maja 1919 r. w Kielcach, jako najmłodsze, czwarte dziecko w rodzinie~. Wakacje spędzał w Suchedniowie, gdzie zamieszkał jego ojciec po odziedziczeniu części młyna i domu. Od 1929 r. Gustaw uczęszczał do Gimnazjum Męskiego im. Mikołaja Re¬ja (później im. Stefana eromskiego). Będąc w VI klasie (1935), de¬biutował w warszawskiej „Kuźni Młodych” reportażem poświęconym Górom Świętokrzyskim. W 1936 r. współredagował pismo „Nowa Ku¬źnia”, zaprzyjaźnił się wtedy z Jerzym Głowanią. W 1937 r. Grudziński rozpoczął studia polonistyczne na Umwersyte¬cie im. J. Piłsudskiego w Warszawie. Uczęszczał na wykłady znakomi¬tych mistrzów: Z. Szmydtowej, W. Borowego, J. Krzyż.anowskiego, T, Kotarbińskiego. Współpracował z pismami: „~Przemiany”, „Orka na Ugorze”, „Ateneum”, „Pion” i „Nasz Wyraz”. Zajmował się przede wszystkim recenzją i eseistyką literacką. Interesował się zwłaszcza twór¬czością Miłosza, Gombrowicza i - ogólnie - przemianami kultury polskiej (liczne dyskusje na łamach pism i podczas spotkań Koła Polonistów). Kiedy wybuchła wojna, przyszedł czas na inne działania. 15 paździer¬nika 1939 r. powstała konspiracyjna organizacja Polska Ludowa Akcja Niepodległościowa (PLAN), której współorganizatorami byli krytycy związani z „Orką na Ugorze”, m.in. Herling-Grudziński (pełnił funkcję szefa sztabu). Potrzebne było nawiązanie kontaktów z Zachodem oraz zorganizowanie podobnej grupy we Lwowie - tam też wyjechał Herling. Mimo pomocy literatów (Ostapa Ortwina, Marii Dąbrowskiej, Juliusza Klemera, Teodora Parnickiego), nie mógł znaleźć pracy i udał się do Grodna. Zagrożony aresztowaniem ukrywał się we wsi Sokólka, a po¬tem, za pożyczone pieniądze, pod opieką przemytników próbował przedostać się na Litwę. Jeden z nich, Mickiewicz, będący na usługach NKWD, wydal przyszłego pisarza policji zaraz za rogatkami miasta. Po przesłuchaniach w Grodnie zapadł wyrok: pięć lat więzienia za działalność na rzecz niemieckiego wywiadu (z powodu brzmienia na¬zwiska) i zamiar walki przeciwko Rosji. Lato 1940 pisarz spędził w celi w Witebsku, zaś w listopadzie został skierowany do Leningradu, następnie do Wołogdy‚ a potem - do Jercewa pod Archangielskiem. W obozie początkowo był tragarzem w bazie żywnościowej (rozładowy¬wanie wagonów). Praca była bardzo wyczerpująca, ale dawała możli¬wość zdobycia (kradzież) dodatkowego pożywienia, o czym można przeczytać w książce Inny Świat. W lutym 1941 r przeziębiony pisarz przebywał przez dwa tygodnie w szpitalu. 29 czerwca 1941 r. (po wybuchu konfliktu między Niemcami a Ro¬sją) wszyscy cudzoziemcy zostali przemesieni do brygady pomocni¬czej nr 57, pracującej przy sianokosach, w tartaku i przy wyrębie lasu. W listopadzie tego roku Grudziński wraz z grupą więźniów podjął gło¬dówkę - protest przeciwko przetrzymywaniu w Jercewie osób objętych amnestią dla Polaków więzionych w ZSRR. Jej skutkiem było zwol¬nienie pisarza z obozu 20 stycznia 1941 r. Wyruszył w długą podróż -najpierw przez Wologdę i Buj do Swierdłowska (tu zapisał pierwsze notatki), potem do Czelabińska i do Ługowoje w Kazachstanie, gdzie wstąpił do 10. Dywizji. Z nią dotarł do Krasnowodska nad Morzem Kaspijskim, skąd 30 marca odpłynął do Persji. Była to dopiero część wielkiej wędrówki. Z armią gen. Andersa wyruszył do Iraku, potem przez Palestynę i Egipt do Włoch (dłuższy pobyt w szpitalu brytyjskim w Nocera i rekonwalescencja w Sorreto). W Italii poznał filozofa Be¬nedetta Crocego (po latach poślubił jego córkę Lidię). W maju 1944 r. Grudziński walczył pod Monte Cassino w 3. Dywizji Strzetców Kar¬packich i został odznaczony krzyżem Virtuti Militari. W 1943 r. na nowo rozpoczął pisanie. Publikował swoje artykuły w Bagdadzie i Jerozolimie - w polskojęzycznych pismach, zwłaszcza w „Orle Białym”. W 1945 r. w Rzymie ukazał się zbiór szkiców poświę¬conych literatom, których zabrała wojna, pt. Żywi i umarli. Niedługo później powstały wstępy do książek, m.in. do Ksiąg pielgrzymstwa i narodu polskiego A. Mickiewicza oraz do antologii opowiadań wojen¬nych. Krytykował zarówno mesjanizm (fałsz i megalomania narodo¬wa) jak i radykalne stanowiska: faszyzm, komunizm. Podejmując decyzję o pozostaniu na obczyźnie, pisarz postanowił nadal walczyć o niepodległość kraju. Właściwie odczytał zmiany w oj¬czyźnie. Zdawał sobie sprawę z nowych zagrożeń, jakie spadły na po¬wojenną Polskę. Osiadł w Rzymie, gdzie kierował działem literackim w piśmie „Orzeł Biały” i został członkiem PEN-Clubu. Ożenił się z malarką Krystyną Domańską (zmarłą w 1952 r.). Wraz z J. Giedroy¬ciem założył miesięcznik literacki „Kultura” (od 1947 r.), później prze¬niesiony do Paryża i Maisons-La1I~itte we Francji. Grudziński wyjechał do Londynu i współpracował z miesięcznikiem „Wiadomości”, reda¬gowanym przez M. Grydzewskiego. Od 1952 r. przebywał w Mona¬chium, angażując się w Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa. Pu¬blikował swoje teksty w pismach włoskich i wspomnianej „Kułturze”, tłumaczył literaturę włoską, angielską i rosyjską. Kolejny okres życia Herlinga-Grudzińskiego związany jest z poby¬tem w Neapolu we Włoszech. Tu powstała większość jego utworów, podjął współpracę z pismami w języku włoskim, ponownie się ożenił (z Lidią Croce). Po zmianie sytuacji politycznej w Polsce mógł już wy¬dawać swoje dzieła w kraju. Oczywiście, przełomowym wydarzeniem była publikacja Inne go Świata. W uznaniu dla jego dorobku Senat Uniwersytetu im. A. Mickiewicza w Poznaniu przyznał mu tytuł dok¬tora honoris causa. W przemówieniu Herling podkreślił zasadniczą zmianę w jego życiu - polskiego emigranta we Włoszech: [...] przesta¬krn być pisa rzem emigracyjnym, a stałem się pisarzem polskim zamie¬szkałym w Neapolu2. Decyzję o pozostaniu za granicą Grudziński uza¬sadnił przywiązaniem jego żony do rodzinnego miasta i tym, że ułożył już swoje sprawy w tamtych warunkach. Od tego czasu odwiedzał Pol¬skę, spotykał się z przyjaciółmi i czytelnikami. Zawsze witany z uzna¬niem, stanowi dla Polaków postać—symbol, kojarzy się z męczeń¬stwem rodaków w sowieckich łagrach i postawą człowieka, dla które¬go wartości humanistyczne pozostaną zawsze podstawowe i warte obrony.