Na czym polega prawo do pracy?

PRAWO DO PRACY Prawo do pracy reguluje Deklaracja Uniwersalna (art.23 pkt.1 ), Pakt Ekonomiczny (art.6), Karta Socjalna (art.1,9,10), Konstytucja RP (art.68). Deklaracja uniwersalna stanowi że każdy człowiek ma prawo do pracy oraz do swobodnego jej wyboru, jak również prawo do ochrony przed bezrobociem. Podobnie Pakt przewiduje, że prawo do pracy „obejmuje prawo każdego człowieka do uzyskania możliwości zarobienia na życie przez pracę swobodnie wybraną lub przyjętą”. Karta socjalna postanawia, że każdy będzie miał możliwość zarobienia na życie przez swobodnie wybrane zajęcie. Postanowienia te nie dopuszczają więc pracy przymusowej lub dobrowolnej. Zarówno Pakt, jak i Karta Socjalna określają przedsięwzięcia, jakie winne być podjęte przez państwo w celu zabezpieczenia korzystania z tego prawa. Należą do nich: 1) prowadzenie polityki pełnego zatrudnienia – Pakt mówi tutaj o opracowaniu programów polityki i metod zdolnych zabezpieczyć pełne i produktywne zatrudnienie w warunkach gwarantujących jednostkom korzystanie z podstawowych swobód politycznych i ekonomicznych, a Karta Socjalna zobowiązuje państwa do utrzymania jak najwyższego i stabilnego poziomu zatrudnienia w celu osiągnięcia pełnego zatrudnienia; 2) porady i kształcenie techniczne i zawodowe (oba traktaty); 3) utworzenie lub utrzymanie bezpłatnych służb pośrednictwa pracy (Karta Socjalna); 4) skuteczna ochrona prawa pracowników do swobodnego wyboru zatrudnienia (Karta Socjalna). Omawiane traktaty nakładają na państwa przede wszystkim obowiązek podjęcia tego typu działań natury organizacyjnej, które stworzą warunki i szanse korzystania z prawa do pracy ustanawiają więc gwarancje o charakterze materialnym. Traktaty te nie przewidują co prawda ochrony przed bezrobociem, jak to czyniła Deklaracja Uniwersalna, ale działania na rzecz zagwarantowania prawa do pracy są jednocześnie środkami chroniącymi przed bezrobociem. Prawo do pracy zajmuje pierwsze miejsce wśród praw konstytucyjnych. Miało się ono wiązać z odpowiednią polityką zatrudnienia zmierzającą jeszcze do niedawna do zapewnienia pełnego zatrudnienia. Należy dodać, że polityka pełnego zatrudnienia jest jednym z centralnych problemów, jakimi zajmuje się Międzynarodowa Organizacja Pracy (MOP). Organizacja ta zainicjowała w 1969 roku Światowy Program Zatrudnienia, który formułuje podstawowe zasady polityki państw, apelujących o ich akceptację, jak również zasady współpracy międzynarodowej w tym zakresie.