Baśniowość i konkret w poezji Bolesława Leśmiana

Temat: Konkret i baśniowość w poezji Bolesława Leśmiana. Bolesław Leśmian jest najwybitniejszą indywidualnością poetycką w 20 - leciu międzywojennym, twórcą o oryginalnej filozofii i poetyce. Debiutował w 1912 roku, ale jego dojrzała twórczość przypada na lata 20 - lecia międzywojennego. Całe swoje życie spędził na prowincji w Chrubieszowie i nie związał się z żadną grupą poetycką 1920 - "Łąka" 1936 - "Napój cienisty" 1938 - "Dziejba leśna" Charakterystycze cechy jego twórczości : 1) W jego poezji można wyodrębnić dwa nurty : a) utwory opisujące przyrodę, ludzkie przeżycia i uczucia b) wiersze filozoficzno - refleksyjne przesycone baśniową poetyką 2) Jego twórczość charakteryzuje niesamowita ilość neologizmów. Leśmian był prawdziwym mistrzem w tworzeniu nowych słów. 3) Szczegółowość i konkretność obrazowania 4) Wykorzystywanie motywów ludowych, baśniowych, fantastycznych 5) Był zdecydowanym przeciwnikiem tematów codziennych w poezji i kreowaniu postaci "szarego człowieka" - bohatera wierszy "Urszula Kochanowska" Inspiracją do napisania tego wiersza była śmierć Urszuli Kochanowskiej i treny Jana Kochanowskiego, jakie powstały po utracie jego ukochanego dziecka. Wiersz ten łączy się tematyczne z trenem XIX, jest odpowiedzią do tego trenu i stanowi z nim pewien kontrast. Bóg przyjął Urszulę bardzo przychylnie i chce uczynić ją szczęśliwą. Urszula prosi Boga o to, aby "wszystko była jak tam w Czarnolasie". Bóg spełnia jej życzenie, a ona oczekuje z utęsknieniem przybycia swoich rodziców. Kiedy słyszy kroki i pukanie do drzwi, biegnie je otworzyć z nadzieją, że to rodzice do niej przyszli. Okazuje się jednak, że "... to - Bóg, nie oni...". Urszula jest zawiedziona i rozczarowana. Na pierwszym miejscu stawia ona rodziców, a na drugim Boga. Bliżsi są jej rodzice niż właściwie nieznany Bóg. Leśmian zastanawia się, czy aby na pewno ludzie po śmierci są tak bardzo szczęśliwi. "Dusiołek" Wiersz jest jakby ludową balladą, a autor gawędziarzem. Mamy tu dwóch bohaterów : chłopa Bajdałę i Dusiołka (uosobienie zmory, mary sennej czy lęków, które gnębią człowieka). Bajdała wędruje poświecie wraz z wołem i szkapą. Gdy jest zmęczony, kładzie się spać. Podczas sny pojawia się Dusiołek. Kiedy się budzi jest zmęczony, kładzie się spać. Podczas sny pojawia się Dusiołek. Kiedy się budzi Bajdała wierzy w istnienie owego Dusiołka i ma pretensje do szkapy i woła, że nie odpędzili zmory. Bajdała ma też pretensje do Boga za to, że stworzył na świecie nie tylko dobro, ale i zło. "Nie dość Ci, żeś stworzył mnie, szkapę i wołka, jeszcześ musiał takiego zmajstrować Dusiołka" "W malinowym chruśniaku" Przedmiotem opisu jet spotkanie dwojga młodych ludzi w malinowym chruśniaku. Z relacji kobiety i mężczyzny wynika, żełączy ich głębokie uczucie. Realistycznie przedstawiony jest chruśniak, zbieranie malin, towarzyszy temu hałas bąka. Leśmian przechodzi od opisu realistycznego do zmysłowego wymiaru spotkania. "Pan Błyszczyński" Bohaterem tego utworu jest postać fantastyczna, wykreowana przez Leśmiana - pan Błyszczyński. Postać ta stworzyła niejako własny świat, wywiodła z nicości "ogród oderwany od przyczyny" i "rozkwieciła nim próżnię". W poemacie tym znajdujemy mnóstwo wyrazów i form gramatycznych stworzonych przez poetę. Leśmian należy bowiem do nielicznego grona twórców o olbrzymiej inwencji słowotwórczej. "Trupięgi" Wiersz ten poświęcony jest ludziom biednym, pokrzywdzonym, wywodzącym się z najniższych warstw, a trupięgi to buty wkładane umarłym na nogi do trumny - symbol biedoty. Biedak po śmierci idzie do Boga w swych trupięgach. Dopiero tutaj zdaje sobie sprawę, że jest biedny. Inaczej zachowuje się podmiot liryczny. On cieszy się ze swoich trupięg. Bóg natomiast uważa, że człowiek powinien lepiej ubrać się do nieba i drażni Go tupanie tych butów. Podmiot liryczny buntuje się przeciwko temu i "tupiąc tymi trupięgami" wyraża swój sprzeciw.