Zasady stowarzyszenia z organizacją międzynarodową

Mają być określone albo w statucie albo przez decyzję organu plenarnego takiej organizacji międzynarodowej lub przez umowę międzynarodową jaka dana organizacja zawiera z krajem lub grupą krajów Cztery typy stowarzyszenia: 1) Stowarzyszenie krajów i terytoriów zależnych z organizacjami międzynarodowymi następowało w okresie powojennym. Jeżeli metropolia była krajem pełnoprawnym członkowskim to terytoria zależne automatycznie mogły być członkami stowarzyszonymi. Takie stowarzyszenia przewidywały FAO, WHO, UNESCO, EWG. Oprócz EWG wszystkie kraje które odzyskały niepodległość mogły stać się pełnoprawnymi członkami 2) Stowarzyszenie polegające na przejściu okresu kandydackiego w organizacji międzynarodowej (np. GATT) 3) Kraj dąży do pełnego członkostwa w organizacji międzypaństwowe ale nie jest dostosowany gospodarczo - tutaj bardzo często udzielana jest przez organizację pomoc finansowa np. Grecja, Turcja, Europa Środkowo-Wschodnia ze wspólnotami Europejskimi (Polska, Węgry, Czechy, Słowacja, Słowenia, Litwa, Łotwa, Estonia podpisały Układy Europejskie) 4) Kraj zainteresowany jest podjęciem współpracy z organizacjami międzynarodowymi w pewnej określonej dziedzinie natomiast nie dąży do przyjęcia go w poczet członków zwyczajnych organizacji np. stowarzyszenie między Finlandią i EFTA Żaden z krajów stowarzyszonych nie bierze udziału w procesie podejmowania decyzji przez organizacje międzynarodowe. Nie uczestniczy w sesjach organów, nie ma prawa głosu i nie ma prawa do głosowania. Status obserwatora - podstawą prawną takiej współpracy - statut ma regulaminy wewnętrzne danej organizacji międzynarodowej lub uchwały podjęte przez organy plenarne danej organizacji międzynarodowej. Status może dotyczyć kraju, grupy krajów lub innej organizacji. Status obserwatora pozwala na tworzenie misji przy siedzibie organizacji międzynarodowej Uczestnictwo w sesjach organów plenarnych. Ma się prawo do głosu i do wszystkich dokumentów organizacji międzynarodowej traktowanych jako oficjalne (decyzji i rozporządzeń). Status może być nabyty poprzez złożenie wniosku i rozpatrzenie go przez organ plenarny, lub jeśli kraj spełnia jakiś określony warunek nabywa ten status automatycznie (np. UNIDO). Rada Europy wprowadziła status gościa specjalnego w odniesieniu do krajów Europy Środkowo Wschodniej i dotyczył krajów które domagały się wejścia jako pełny członek. Miały one prawo do głosu i obecności w czasie sesji. Każdy kraj ma prawo do wystąpienia z organizacji międzynarodowej (przez złożenie specjalnej noty do sekretariatu lub organu plenarnego). EBOiR wymaga 6 miesięcznego wypowiedzenia, EFTA rok wypowiedzenia. Nie można wystąpić ze wspólnot Europejskich gdyż są one zbyt głęboko ze sobą powiązane. Organizacja ma prawo do zawieszenia kraju w prawach członkowskich gdy np. kraj nie reguluje składek. Zawieszenie polega na pozbawienia kraju głosu do określonego terminu. Jeżeli do tego czasu kraj nie wypełni zobowiązań ostaje wykluczony z tej organizacji (np. Czechosłowacja z MFW) Nieaktywne członkostwo - kraj składa notę o wystąpienie a wniosek ten może być przyjęty bo kraj ten nie wywiązał się ze zobowiązań finansowych. Kraj nie uważa siebie za członka za organizacja twierdzi przeciwnie. Delegacja kraju - skład delegacji w pełni określany jest przez kraj wysyłający a decyzję o tym podejmuje szef rządu, głowa państwa lub minister spraw zagranicznych. Osoby wchodzące w skład organizacji opcjonalnie mają pełen immunitet w zakresie prawa cywilnego i karnego a w prawie administracyjnym tylko w zakresie wykonywanych funkcji. Każdy kraj członkowski ma prawo do tworzenia misji dyplomatycznych przy danej organizacji międzynarodowej Organizacja może tworzyć swoje przedstawicielstwa w krajach członkowskich i krajach trzecich.