Współpraca gospodarcza w ramach sojuszu NATO

Współpraca gospodarcza Podstawą współpracy gospodarczej w ramach Sojuszu jest artykuł 2 Traktatu Północnoatlantyckiego, który mówi, że państwa członkowskie „Będą dążyły do usuwania nieporozumień w swej międzynarodowej polityce gospodarczej i będą popierały współpracę gospodarczą pomiędzy którymkolwiek z nich lub wszystkimi”. Komitet Ekonomiczny NATO, który powstał w celu promowania współpracy w tej dziedzinie, jest jedynym forum sojuszniczym zainteresowanym wyłącznie konsultacjami w kwestiach rozwoju gospodarczego, mających bezpośredni wpływ na politykę bezpieczeństwa. Analizy oraz wspólne oceny rozwoju ekonomicznego w dziedzinie bezpieczeństwa są kluczowymi elementami koordynowania planowania obronnego w ramach Sojuszu. Dotyczą one takich kwestii, jak: przemysł obronny, dostępność zasobów potrzebnych do realizacji planów obronnych, międzysojusznicze transakcje dotyczące uzbrojenia oraz współpraca gospodarcza i wzajemna pomoc państw członkowskich. Współpraca gospodarcza Sojusz oparta jest na przesłance, iż polityczna współpraca jest nie do pogodzenia z konfliktem ekonomicznym, stąd powinno wywodzić się przekonanie o konieczności wspólnej pracy państw członkowskich zarówno w dziedzinie ekonomicznej, jak i politycznej oraz gotowość do konsultacji w kwestii wspólnych zagrożeń. Państwa członkowskie przyznają, że w wielu sytuacjach cele i zasady artykułu 2 są realizowane przez inne organizacje i instytucje międzynarodowe specjalizujące się we współpracy gospodarczej. NATO unika w ten sposób niepotrzebnego powielania działalności prowadzonej przez innych, wzmacnia jedynie współpracę pomiędzy swoimi członkami w odniesieniu do tych kwestii ekonomicznych, którymi Sojusz jest zainteresowany, szczególnie zaś tymi, które mają polityczne lub obronne implikacje. Sojusz staje się więc rodzajem forum, na którym mogą być rozpatrywane różne aspekty problemów wojskowych, politycznych i ekonomicznych. Jednocześnie zapewnia środki wówczas, gdy działanie w dziedzinie ekonomicznej może być podjęte w celu zabezpieczenia wspólnych interesów Sojuszu. Uznając, iż bezpieczeństwo Sojuszu zależy od stabilizacji ekonomicznej oraz dobrobytu wszystkich swoich członków, w latach siedemdziesiątych zainicjowano studia dotyczące na przykład problemów ekonomicznych Gracji, Portugalii i Turcji. W rezultacie rządy państw NATO podjęły akcje pomocy dla słabiej prosperujących członków Sojuszu poprzez programy wspierające realizowanie przez takie organizacje, jak Organizacja Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD). Problemy gospodarcze i perspektywy rozwoju tych państw są nadal obserwowane. W kontekście interesów bezpieczeństwa Sojuszu wiele kwestii ekonomicznych może oddziaływać na wzajemne bezpieczeństwo. Zalicza się do nich konwersję produkcji obronnej na cele cywilne, zarządzanie wydatkami wojskowymi i budżetem, wydajność przemysłu, problemy konsumpcji, ruchy ludnościowe oraz stosunki gospodarcze z innymi państwami- szczególnie odnosi się to do państw Europy Środkowej i Wschodniej oraz do niepodległych państw powstałych na obszarze byłego ZSRR. Analizy i wspólne studia nad tymi zagadnieniami przyczyniły się do sojuszniczych ocen środowiska międzynarodowego i oddziaływały na skoordynowane plany obronne. Obecnie umożliwiają one szersze podejście do zagadnień bezpieczeństwa zaakceptowanych przez Sojusz jako wynik fundamentalnych zmian jakie zaszły w Europie. Zgodnie z rocznym Planem Pracy NACC przedsięwzięcia w kwestii ekonomicznej współpracy NATO w ramach NACC koncentrowały się głównie na zależnościach pomiędzy wydatkami na obronę i gospodarkę oraz na identyfikacji rozwiązań problemu konwersji na cele cywilne mocy przemysłowych pracujących poprzednio na potrzeby sektora wojskowego. Powodzenie konwersji jest głównym zagadnieniem procesu reform ekonomicznych w wielu krajach NACC. Oferuje też takie korzyści, jak: podniesienie standardu życia, redukcja bezrobocia, spadek wydatków na cele wojskowe i uwolnienie zasobów na cele cywilne. Współpraca w dziedzinie konwersji przemysłu obronnego umożliwia przedstawicielom rządów, sektora prywatnego oraz właściwych organizacji międzynarodowych podejmowanie wspólnych seminariów i odbywanie spotkań w celu wyjaśnienia natury stojących przed nimi zadań, oceny perspektyw, identyfikację zadań i rozwiązań dla rządów, ograniczeń finansowych oraz aspektów „ludzkiej konwersji” (tj. Problemów restrukturyzacji zatrudnienia i przekwalifikowania zawodowego).