Ubezpieczenia w handlu zagranicznym

Dokument pomocniczy ubezpieczeniu -> NOTA KRYJĄCA (pokrycia) Notę tę wystawia się zamiast certyfikatu. Wystawia ją na gotowym formularzu makler ubezpieczeniowy po przyjęciu ładunku do ubezpieczenia. Na podstawie noty wystawia się polisę ubezpieczeniową. Dokument ten jednakże nie stwierdza zawarcia umowy ubezpieczenia i nie może być przyjmowany do prezentacji zamiast polisy ubezp. Ubezpieczyciel wypłaca odszkodowanie w przypadku jeśli strata przekroczyła określony poziom czyli franszyzę – jt warunek określany w polisie zwalniający ubezpieczyciela od wynagrodzenia strat nieprzekraczających określonych rozmiarów. Dwa rodzaje franszyzy: • Integralna – w razie ubytku przekraczającego określoną procentowo franszyzę odszkodowanie wypłaca się za stałą stratę. • Redukcyjna – odszkodowanie przysługuje tylko w takim stopniu, w jakim szkoda przekracza wysokość franszyzy. Ubezpieczenia w handlu morskim. Rozróżniamy: 1. Awaria wspólna – jt każda nadzwyczajna szkoda lub strata spowodowana rozmyślnie i racjonalnie celem ratowania całego mienia, a więc statku, ładunków zagrożonych we wspólnym przedsięwzięciu morskim. Straty spowodowane tą awarią ponosi każdy zainteresowany zakończeniem podróży morskiej, a więc armator, właściciel ładunku, proporcjonalnie do wartości przedmiotu zaangażowanego w danym przedsięwzięciu morskim. 2. Awaria poszczególna – szkoda lub strata poniesiona przez statek lub towar w czasie podróży morskiej na skutek jakiegoś wypadku, z wyjątkiem okoliczności awarii wspólnej. Może to być spowodowane siłą wyższą, działaniem nieprzyjacielskim, kradzieżą, złym rozmieszczeniem ładunku. Straty powstałe w wyniku tej awarii ponosi strona której awaria dotyczy. Zwyczaje i uzanse handlowe Zwyczaj handlowy – przyjęta tradycyjna forma postępowania przy np. zawieraniu, wykonywaniu umów kupna – sprzedaży Uzans handlowy – zwyczaj handlowy potwierdzony przez miarodajną instytucję (Izba Handlowa) INCORERMS 90 (uzanse handlowe) Podstawowe zasady Incoterms: 1. Zastosowanie tych formuł zależy od woli stron i winna zostać zaznaczone w kontrakcie 2. Wszelkie postanowienia umowne mają pierwszeństwo przed postanowieniami reguł 3. Strony mogą wprowadzić do tych reguł określone zmiany lub uzupełnienia odpowiadające wymogom danej branży lub poszczególnym potrzebom stron 4. Incoterms odnoszą się wyłącznie do stosunków między sprzedającym a kupującym i nie dotyczą osób trzecich np. ubezpieczyciela, przewoźnika, spedytora. 5. Kolejne formuły przewidują zwiększenie się obowiązków sprzedającego. 6. Ostatnio następuje minimalizacja obowiązków sprzedającego co znajduje swój wyraz w wymogu zastosowania zwyczajowego opakowania, zwyczajowych wymogów kontrolnych, zwyczajowych dokumentów, czy ubezpieczania zwyczajowego. 7. Sprzedający nie ponosi ryzyka związanego z towarem do dalszego punktu niż ten, do którego obciążają go koszty transportu, ale może być zobowiązany do poniesienia kosztów transportu do punktu dalszego niż ten, do którego ponosi ryzyko. (grupa C) 8. Dostawa następuje przez wydanie towaru kupującemu lub osobie upoważnionej, a jeśli nie stawia się w miejscu i czasie dostawy, towar uważa się za wydany i pozostaje składowany na koszt i ryzyko kupującego. 9. Towar postawiony do dyspozycji kupującego w miejscu i czasie dostawy musi być wyraźnie wyodrębniony i zindywidualizowany jako przedmiot określonej umowy. Incoterms składają się z formuł typu LOCO, które oznaczają, ze sprzedający jest zobowiązany do postawienia towaru do dyspozycji kupującego w miejscu w którym towar się znajduje w chwili zawarcia umowy lub w innym miejscu bez ponoszenia przez sprzedającego innych kosztów (EXW) Formuły typu FRANCO nakładają na sprzedawcę dostarczenia towaru do danego miejsca na swój koszt, w wyniku czego do ceny towaru dolicza się wydatki na jednostkę towaru z tytułu dostawy i często ubezpieczenia. Incoterms składa się z 13 formuł podzielonych na 4 grupy: I grupa E – do tej grupy zaliczmy formułę EXW. Grupa ta charakteryzuje się tym, że sprzedający jest zobowiązany do postawienia towaru do dyspozycji kupującego bez ponoszenia jakichkolwiek dodatkowych kosztów II grupa F – składa się z formuł: FCA (franco przewoźna) (transport lotniczy i kolejowy) FAS – franco wzdłuż portu statku, oznaczony port załadunku (transport morski) FOB – franco statek oznaczony port załadunku.( transport morski) Cechą charakterystyczną zgromadzonych w tej grupie formuł jest fakt, że sprzedający zobowiązany jest do dostarczenia towaru pierwszemu przewoźnikowi podstawionemu przez kupującego. Do momentu przekazania pierwszemu przewoźnikowi sprzedający ponosi kosztów i ryzyka związanego z towarem. III grupa C CFR – koszt i fracht (oznaczony port przeznaczenia) CIF – koszt ubezpieczenia frachtu (oznaczony port przeznaczenia) CIP – przewoźne i ubezpieczenie opłacone do CPT – przewoźne zapłacone do (określone miejsce przeznaczenia) Cecha charakterystyczną tej grupy jest zobowiązanie sprzedającego do zorganizowania transportu towarów i przeniesienia kosztów. Przy czym sprzedający zwolniony jest z odpowiedzialności utraty lub uszkodzenia towaru podczas transportu na zasadniczej drodze przewozu, a także od ponoszenia dodatkowych kosztów mogących powstać po wysyłce towaru. Grupa C tym różni się od grupy F, że sprzedający ponosi koszty transportu do miejsca przeznaczenia. IV grupa D DAF – dostarczenie do granicy (oznaczone miejsce) DES – dostarczone na statek (oznaczone miejsce przeznaczenia) DEQ – dostarczone do nabrzeża (oznaczone miejsce przeznaczenia) DDU – dostarczone cło nieopłacone DDP – dostarczone cło opłacone W grupie tej sprzedający ponosi wszystkie koszty i ryzyka związane z towarem aż do momentu gdy zostanie on dostarczony do kraju przeznaczenia. Grupa D różni się od C, tym że ryzyko związana z towarem dołącza się. Sprzedający ponosi koszty i ryzyko do kraju przeznaczenia. Wartość celna towaru – cena zapłacona lub należną wraz z kosztami w niej nieujętymi, a faktycznie poniesionymi przez kupującego. Należą tu: transport i ubezpieczenie do granicy lub portu polskiego (CIF lub DAF), prowizje zapłacone jeśli występuje łącznie z towarem, opakowanie towaru jeśli jest łącznie z towarem, należności i opłaty licencyjne, które kupujący musiał zapłacić jako warunek sprzedaży towaru. Wartość celną ustala się na podstawie faktury handlowej, celnej lub konsularnej.