Do trupa Sonet Do trupa oparty jest na pomyśle, czyli koncepcie polegającym na zestawieniu sytuacji, w jakiej znajduje się człowiek żyjący, z sytuacją trupa. Wiersz jest monologiem wygłaszanym przez człowieka zakochanego do zmarłego, czyli tytułowego trupa. Wiersz, zgodnie z istotą sonetu, daje się podzielić na dwie części. W części pierwszej, obejmującej dwie pierwsze zwrotki (czterowersowe) podmiot liryczny mówi o podobieństwach, jakie wynikają z konfrontacji sytuacji zakochanego z sytuacją, w jakiej znajduje się trup. Przede wszystkim obaj nie żyją: "Leżysz zabity i jam też zabity, Ty - strzałą śmierci, ja - strzałą miłości" oprócz tego obaj są bladzi, pozbawieni rumieńców: "Ty krwie, ja w sobie nie mam rumianości", bezrozumni, skrępowani i wtrąceni w ciemność: "Tyś na twarz suknem żałobnym nakryty, Jam zawarł zmysły w okropnej ciemności". Druga część sonetu (dwie ostatnie tercyny) to już wyliczenie różnic. Okazuje się bowiem, że trup milczy, a podmiot liryczny może się skarżyć ("a mój język kwili"), trup niczego już nie czuje, podmiot liryczny "cierpi ból srodze", trup jest zimny, podmiot liryczny płonie wewnętrznym ogniem. W końcu trup stanie się kiedyś prochem, żyjący zaś i cierpiący młodzieniec stanie się żywiołem "wiecznych mych ogniów". Długie wyliczanie potrzebne jest Morsztynowi do stopniowania napięcia. Od pozbawionego życia, martwego ciała dochodzi do żywiołu, rozpalonego żądzami i namiętnościami ognia. Paradoksy i kontrasty zawarte w tym wierszu mają dowieść zdumionemu czytelnikowi, że trup znajduje się w o wiele korzystniejszej sytuacji niż człowiek żyjący, a nieszczęśliwie zakochany. Cuda miłości Sonet Cuda miłości porusza problem cierpienia miłosnego i związanych z tym uczuciem paradoksów. Miłość jest uczuciem bardzo skomplikowanym, co ukazuje podmiot liryczny poprzez szereg pytań retorycznych, często paradoksalnych: "Jak żyję, serca już nie mając? Nie żyjąc, jako ogień w sobie czuję?". Jan Andrzej Morsztyn opiera się w tym utworze na koncepcie, polegającym na wykorzystaniu wieloznaczności interpretacji i skojarzeń ze słowem "ogień" (ogień jako żywioł, ogień jako miłość ogień jako cierpienie). Koncept pozwala poecie na sformułowanie puenty: źródłem wszelkich cierpień są piękne oczy dziewczyny, przed urokiem których nie sposób się wybronić: "Ponieważ wszystkie w oczach u dziewczyny/ Pociechy...". Przed miłością nie broni nawet rozum. Zdrowy rozsądek jest bowiem bezbronny, gdy w grę wchodzą uczucia: "Którym kto by chciał rozumem się bronić, Tym prędzej w sidło z rozumem swym wskoczy". Niestatek Niestatek jest utworem, w którym mamy do czynienia z anaforą, czyli wielokrotnym powtórzeniem tego samego początku wersu. Kolejne linijki tekstu rozpoczynają się od słowa "prędzej". Morsztyn wylicza szereg paradoksów, na przykład: "Prędzej kto wiatr w wór zamknie (...) Prędzej morze burzliwe groźbą uspokoi (...) Prędzej słońce na nocleg skryje się w jaskini, W więzieniu będzie pokój, ludzie na pustyni", aby ostatecznie zaskoczyć czytelnika piorunującą puentą: "Prędzej nam zginie rozum i ustaną słowa, Niźli będzie stateczna która białogłowa". Takie nagromadzenie, wyliczenie anafor nazywane jest ikonem, zaś wiersz tak skonstruowany określa się mianem wiersza ikonicznego. Niestatek jest perełką artystyczną, wierszem błyskotliwym, choć nie pozbawionym sporej dawki złośliwości.
Streszczenia Sonetów Jana Morsztyna
Do trupa Sonet Do trupa oparty jest na pomyśle, czyli koncepcie polegającym na zestawieniu sytuacji, w jakiej znajduje się człowiek żyjący, z sytuacją trupa. Wiersz jest monologiem wygłaszanym przez człowieka zakochanego do zmarłego, czyli tytułowego trupa. Wiersz, zgodnie z istotą sonetu, daje się podzielić na dwie części. W części pierwszej, obejmującej dwie pierwsze zwrotki (czterowersowe) podmiot liryczny mówi o podobieństwach, jakie wynikają z konfrontacji sytuacji zakochanego z sytuacją, w jakiej znajduje się trup. Przede wszystkim obaj nie żyją: "Leżysz zabity i jam też zabity, Ty - strzałą śmierci, ja - strzałą miłości" oprócz tego obaj są bladzi, pozbawieni rumieńców: "Ty krwie, ja w sobie nie mam rumianości", bezrozumni, skrępowani i wtrąceni w ciemność: "Tyś na twarz suknem żałobnym nakryty, Jam zawarł zmysły w okropnej ciemności". Druga część sonetu (dwie ostatnie tercyny) to już wyliczenie różnic. Okazuje się bowiem, że trup milczy, a podmiot liryczny może się skarżyć ("a mój język kwili"), trup niczego już nie czuje, podmiot liryczny "cierpi ból srodze", trup jest zimny, podmiot liryczny płonie wewnętrznym ogniem. W końcu trup stanie się kiedyś prochem, żyjący zaś i cierpiący młodzieniec stanie się żywiołem "wiecznych mych ogniów". Długie wyliczanie potrzebne jest Morsztynowi do stopniowania napięcia. Od pozbawionego życia, martwego ciała dochodzi do żywiołu, rozpalonego żądzami i namiętnościami ognia. Paradoksy i kontrasty zawarte w tym wierszu mają dowieść zdumionemu czytelnikowi, że trup znajduje się w o wiele korzystniejszej sytuacji niż człowiek żyjący, a nieszczęśliwie zakochany. Cuda miłości Sonet Cuda miłości porusza problem cierpienia miłosnego i związanych z tym uczuciem paradoksów. Miłość jest uczuciem bardzo skomplikowanym, co ukazuje podmiot liryczny poprzez szereg pytań retorycznych, często paradoksalnych: "Jak żyję, serca już nie mając? Nie żyjąc, jako ogień w sobie czuję?". Jan Andrzej Morsztyn opiera się w tym utworze na koncepcie, polegającym na wykorzystaniu wieloznaczności interpretacji i skojarzeń ze słowem "ogień" (ogień jako żywioł, ogień jako miłość ogień jako cierpienie). Koncept pozwala poecie na sformułowanie puenty: źródłem wszelkich cierpień są piękne oczy dziewczyny, przed urokiem których nie sposób się wybronić: "Ponieważ wszystkie w oczach u dziewczyny/ Pociechy...". Przed miłością nie broni nawet rozum. Zdrowy rozsądek jest bowiem bezbronny, gdy w grę wchodzą uczucia: "Którym kto by chciał rozumem się bronić, Tym prędzej w sidło z rozumem swym wskoczy". Niestatek Niestatek jest utworem, w którym mamy do czynienia z anaforą, czyli wielokrotnym powtórzeniem tego samego początku wersu. Kolejne linijki tekstu rozpoczynają się od słowa "prędzej". Morsztyn wylicza szereg paradoksów, na przykład: "Prędzej kto wiatr w wór zamknie (...) Prędzej morze burzliwe groźbą uspokoi (...) Prędzej słońce na nocleg skryje się w jaskini, W więzieniu będzie pokój, ludzie na pustyni", aby ostatecznie zaskoczyć czytelnika piorunującą puentą: "Prędzej nam zginie rozum i ustaną słowa, Niźli będzie stateczna która białogłowa". Takie nagromadzenie, wyliczenie anafor nazywane jest ikonem, zaś wiersz tak skonstruowany określa się mianem wiersza ikonicznego. Niestatek jest perełką artystyczną, wierszem błyskotliwym, choć nie pozbawionym sporej dawki złośliwości.
Materiały
Cechy Młodej Polski
-Nirwana- pojęcie spopularyzowane przez Schopenhauera filozofa niemieckiego, którego poglady Tetmajer wyznawał jest to stan, który następuje po zupełnym wyzbyciu się woli zycia. Powduje on całkowiet uniezależnienie się człowieka od cierpienia, bólu, niespełnienia. Wierszem traktującym o tych stanach jest “Hymn do Nirwany” (R...
Gatunki mieszane w epice
gatunki mieszane:
poematy bezfabularne
poemat opisowy - dłuższy utwór wierszowany w którym dominuje opis (czyli motywy statyczne), ich tematyka obejmuje najczęściej zjawiska przyrody, życie wiejskie, prace rolnicze, krajobrazy, zabytki kultury itp.
poemat dydaktyczny - dłuższy utwór wierszowany o charakterze rozprawy pouczającej, nasycony ele...
Szczegółowe streszczenie "Innego świata"
Streszczenie
Utwór został podzielony na dwie części o podobnych rozmiarach i zamknięty Epilogiem. Pierwsza z nich zawiera osiem rozdziałów, w tym jeden złożony z trzech podrozdziałów (Praca), zaś druga — z sied¬miu rozdziałów (dwa z wewnętrznym podziałem). Tytuły wyodrębnionych fragmentów książki zostały w niniejszym streszczeniu...
Streszczenie -Fraszki Jana Kochanowskiego
Na swoje księgi
Na swoje księgi to fraszka o charakterze programowym, rodzaj złożonej przez poetę deklaracji ideowo-artystycznej. Poeta określa tu swoje zainteresowania - deklaruje, że nie będą go interesowały sprawy poważne, którymi nie chce zaprzątać sobie głowy. W jego fraszkach nie będzie więc miejsca dla bohaterów, herosów, wojowników:
...
Schemat kształtowania postaw
Schemat kształtowania się postaw składa się z czterech elementów, których różne cechy mają wpływ na procesy kształtowania się postaw i na proces ich zmian. Jest to schemat uproszczony i niepełny.
Nadawca to rodzice, grupy rówieśnicze, nauczyciele, środki masowego przekazu. Każdy z tych nadawców w jakimś stopniu może wpływać na postawy odbiorcó...
Odziaływanie NBP na banki komercyjne
Instrumenty ekonomicznego oddziaływania NBP na banki komercyjne
I. Refinansowanie banków
Refinansowanie banków operacyjnych polega na udzielaniu przez NBP następujących kredytów:
a. refinansowego
b. redyskontowego
c. lombardowego
Charakterystyka kredytu refinansowego:
a. jest udzielany bankom posiadającym zdolność kredytową oraz tym, w ...
Powstanie poematu "Beniowski" Słowackiego
“Beniowski” - Juliusza Słowackiego jako poemat dygresyjny.
OKOLICZNOŚCI POWSTANIA POEMATU:
krytyka twórczości Słowackiego
intrygi przeciwników
ośmieszające recenzje: trzy poematy » odpowiedź: Balladyna Anhellim
ośmieszanie utworów, które jeszcze się nie ukazały
uczta u Januszkiewicz...
"But w butonierce" - analiza wiersza
Wiersz zbudowany jest z sześciu zwrotek, każda z nich ma cztery wersy. Mają one na przemian dziewiętnaście i osiemnaście sylab. Rymy występują we wszystkich wersach, są typu abab. Para pierwsza to rymy żeńskie, druga zaś - męskie.
Wiersz opowiada o samym autorze, nawet wymienione jest jego nazwisko w jednej ze zwrotek. Utwór jest dynamiczny, Ze...