Spowiedź i monolog w utworach romantyzmu

Monologi i spowiedzi Giaur • pod koniec życia w klasztorze opowiada swą historię kapłanowi- jest to spowiedź Kordian • monolog na szczycie Mont Blanc • stojąc na szczycie, "na progu świata", czuje się jak drobina, ma jednak moc twórczą, duchową "silniej wzrok napnę- oczy rozewrę, otworzę" • porównuje swoje myśli do skrzydeł: Stąd czarne myśli nad światem rozwinę Ciszej! Słuchajmy... o te lody się ociera Modlitwa ludzka, po tych lodach droga Myślom płynącym do Boga." • zastanawia się, czy popełnić samobójstwo, czy też ma dostateczną siłę by żyć • odrzuca to, co było dla niego balastem • odnajduje swoje życie w postawie Winkelrieda (XIVwieczny szwajcarski bohater, który z okrzykiem "Droga do wolności!" skierował na siebie uwagę przeciwnika) Konrad Wallenrod • monolog przed śmiercią "Gotow-em umrzeć, czegoż chcecie więcej? (...) Patrzcie na tyle zagubionych tysięcy, Na miasta w gruzach, w płomieniach dzierżawy. (...) Ja to sprawiłem; jakem wielki, dumny, Tyle głów hydry jednym ściąć zamachem! Jak Samson jednym wstrząśnieniem kolumny Zburzyć gmach cały, i runąć pod gmachem!" Konrad ("Dziady") • Wielka Improwizacja- monolog • "Samotność- cóż po ludziach, czym śpiewak dla ludzi?" Zastanawia się czym jest poeta w społeczeństwie i czy on sam jest dla ludzi śpiewakiem. Ludzie nie potrafią zrozumieć poety, nie słuchają go, więc on znajdzie sobie innego słuchacza: Boga i naturę. • pragnie, by Bóg dał mu władzę panowania nad światem "Ja chcę władzy, daj mi ją lub wskaż inną drogę!" • chce uszczęśliwiać naród "Ja bym mój naród jak pieśń żywą stworzył, I większe niźli Ty zrobił dziwo, Zanuciłbym pieśń szczęśliwą!" • Konrad buntuje się przeciw obojętności, jaką okazał mu Bóg "Kłamca, kto Ciebie nazwał miłością, Ty jesteś tylko mądrością" • Konrad utożsamia się z narodem "Ja i ojczyzna to jedno nazywam się Milion- bo za miliony kocham i cierpię katusze" • wątpi w opatrzność boską, w to, że Bóg nie popełnia błędów i w Jego miłość, grozi Bogu: "Odezwij się- bo strzelę przeciw Twej naturze, (...) Krzyknę, żeś Ty nie ojcem świata, ale..." • słowo "carem" wypowiada za Konrada diabeł, a sam Konrad pada • dobre i złe duchy toczą spór o jego duszę *Zapowiedzią Wielkiej Improwizacji jest Mała Improwizacja Konrad ma wizje, wydaje mu się, że jest orłem w przestworzach i spoglądając na ziemię chce dojrzeć przyszłe losy narodu, ale widok przesłania mu ogromny kruk, wprowadzając zamęt w jego umyśle.