Sentymentalizm w twórczości Karpińskiego

Uczuciowość sentymentalna na przykładzie twórczości Franciszka Karpińskiego: Sentymentalizm zaczął się rozwijać w literaturze europejskiej w latach 60. Był odpowiedzią na dominację klasycyzmu i takich form literackich, które oparte były na ścisłych regułach konwencjonalnych, odwoływały się do władz rozumowych czytelnika. Sentymentaliści poszukiwali źródeł twórczości we wnętrzu człowieka. Za Rousseau przeciwstawiali cywilizacji naturę. Sentymentalistów fascynowała ludzka psychika, a inspiracji literackich często poszukiwali nie w kulturze antyku, lecz w kulturze rodzimej, niekiedy ludowej. Ulubionymi gatunkami literatury sentymentalnej były: sielanka, pieśń liryczna, elegie, powieść sentymentalna. W liryce sentymentalnej wykreowano nowy typ podmiotu literackiego, który reprezentował przede wszystkim sferę doznań prywatnych intymnych. Najwybitniejszym przedstawicielem polskiego sentymentalizmu był Franciszek Karpiński. Jego najpopularniejsze dzieło to sielanka sentymentalna pt. "Laura i Filon". Scenerią w wierszu uczynił poeta przyrodę. Przyroda koresponduje z ludzkimi uczuciami, tworzy ich tło. Tematem utworu uczynił autor igraszkę miłosną. Kochankowie wypróbowują swoją miłość, aż ostatecznie utwierdzą się w przekonaniu, iż jest ona ogromna. Atmosfera w wierszu jest czułostkowa, ulotna. Także w sielance pt. "Do Justyny tęskność na wiosnę" czułostkowość jest wszechobecna, m.in. w licznych zdrobnieniach. Podmiot literacki utworu wyraża uczucie cierpienia i podkreśla ogrom uczucia, swą czułość. Ta uczuciowość człowieka jest przesadna, ckliwa i czułostkowa.