Rozwój koncepcji systemowej

Podejście systemowe. Początek rozwoju koncepcji systemowej datuje się na lata 1947-1950, kiedy austryjacki profesor biologii Ludwik von Bertalanffy opublikował swoje wykłady na temat teorii systemów. Jednak faktyczny rozwój nauki o systemach miał miejsce w 1956 roku, kiedy w USA L. von Bertalanffy założył towarzystwo naukowe badające systemy. Za system uważa się zestaw wzajemnie powiązanych elementów funkcjonujących jako całość. Postrzeganie organizacji jako systemu jest źródłem ciekawych koncepcji dotyczących organizacji, jak koncepcje systemów otwartych, podsystemów, synergii i entropii. Organizacja, jako system składa się z czterech elementów: a) nakłady z otoczenia: - rzeczowe, - ludzkie, - finansowe, - informacyjne, b) procesy techniczne i kierownicze, c) wyniki: - produkty/usługi, - zyski/straty, - zachowanie pracownicze, - informacje, d) sprzężenie zwrotne. System otwarty to system wchodzący w interakcje z otoczeniem. Wszelkie organizacje są systemami otwartymi. Podsystemy to samodzielne systemy działające w ramach szerszego systemu. Ich głównymi cechami są: autonomia (do pewnego stopnia) i współzależność (z system głównym). Synergia to dwa współpracujące ze sobą podsystemy. Ich produkcja jest większa niż łączna produkcja każdego z nich, gdyby pracowały oddzielnie. Entropia to naturalny proces prowadzący do upadku systemu. Główną przyczyną jest głównie niedostrzeganie sprzężenia zwrotnego z otoczeniem.