Osoby dramatu w "Weselu"

TEMAT: Zagadka osób dramatu w „Weselu”. Pod koniec I aktu Rachela z Poetą wysuwają pomysł, który podchwytuje Pan Młody, by zaprosić na wesele wszystkie dziwy, kwiaty, krzewy i chochoła. Pan Młody zaprosi chochoła plan się zrealizuje i w akcie II baśniowo-fantastycznym zjawią się duchy. Przyjdą na zasadzie „co się komu w duszy gra, co kto w swoich widzi snach”, czyli osoby z zaświatów będą upostaciowaniem myśli, która dręczy żywych. Parada duchów w „Weselu” ma za zadanie wykazać małość ówczesnych Polaków w stosunku do wspaniałej historii. Marysia - Widmo. Maria Mikołajczykówna miała narzeczonego malarza Ludwika de Laveaux, to on jako widmo przychodzi do niej. Ich rozmowa jest powtórzeniem sytuacji z „Romantyczności” A. Mickiewicza. Karusia jednak nie zapomniała o ukochanym, natomiast Marysia unika kontaktu, odsyła go w zaświaty. Sytuacja ta dowodzi, że współcześni Polacy nie są zdolni do tak wielkich uczuć jak dawniej. Stańczyk - Dziennikarz. Dziennikarz to Ludolf Stażewski, redaktor pisma „Czas”, dlatego pojawia mu się błazen ostatnich Jagiellonów. Kompromituje on dziennikarza ponieważ miał odwagę mówić władcy prawdę. Nie ma tej uwagi Starzewski głosząc lojalną postawę wobec zaborcy. Obaj zgodnie narzekają na upadek polskiego społeczeństwa. W narodzie „koncept narodowy gaśnie”, „w pijaństwie duszę zabili”. Obecni Polacy nie dorównują dawnym, skoro dzwon Zygmunta towarzyszy teraz tylko pogrzebom, a wspomnienie Konstytucji 3 Maja to tylko mrzonka. Na dodatek hasła o wspólnym działaniu są jedynie pozorem - „społem, to jest malowanka”. Stańczyk przypomina w pewnym momencie dziennikarzowi, że czyni spowiedź z cudzych grzechów. A najwięcej jest jego winy w tym, że społeczeństwo nie jest uświadomione, że zapomina o ideałach narodowych, nawet o chwalebnej przeszłości. Odchodząc Stańczyk wręcza Dziennikarzowi laskę błazeńską ze słowami „mąć tę narodową kadź, serce truj, głowę trać”. Dziennikarz nie zmieni się, nadal co innego będzie myślał (tęsknota do wolności), a co innego pisał (lojalność wobec zaborcy), tym samym będzie mącił w głowach rodaków. Poeta - Rycerz. Kazimierz Przerwa Tetmajer napisał dramat „Zawisza Czarny”, więc zjawił mu się ten średniowieczny rycerz. Przypomina podobnie jak Stańczyk czasy chwały i potęgi Polski. Mówi o dziele Jagiełły, o Grunwaldzie. Dawniej Polacy byli zdolni do wielkich czynów, współcześni to przeważnie dekadenci w typie Poety. Rycerz nawołuje do czynu, do którego poeta nie jest zdolny, boi się nawet myśli o działaniu. Jako poeta mógłby walczyć przynajmniej przy pomocy słowa, ale do tego też się nie nadaje. Jego dekadencka poezja wręcz odbiera chęć życia. Jest to ironiczna wypowiedź, ponieważ krzywd tak łatwo się nie zapomina. W narodzie od pokoleń istnieją konflikty na tle społecznym i nie da się ich łatwo zażegnać. Pan Młody - Hetman. Lucjan Rydel napisał „Zaczarowane koło”, którego bohaterem uczynił Ksawerego Bronickiego, przywódcę Targowicy. On to zjawia mu się jako Hetman. Pan Młody czyni mu wyrzuty, że z powodu takich jak on, Polska jest dzisiaj w niewoli. Hetman odpowiada, że Pan Młody wcale nie zachowuje się lepiej. Polska jest przecież pod zaborami, a on w najlepsze się bawi „czepił się chamskiej dziewki dla kaprysu, a nie by zbliżyć się do chłopów”. Zupełnie nie pamięta o obowiązku walki o wolność. Nie ma w ręku szabli. Polacy zatracili to co było w narodzie wielkie, przetrwały natomiast postawy złe - ugoda i kolaboracja. Dziad - Upiór. W I akcie Dziad przypomina Jakuba Szelę, więc pojawia mu się przywódca rabacji galicyjskiej. Jako Upiór ocieka krwią, chełpi się tym, że był katem dla ojców, uczestników wesela, a teraz zabawi się w swata. Wystarczy „gębę myć, suknię prać - nie będzie znać”. Jest to wypowiedź ironiczna, ponieważ krzywd tak łatwo się nie zapomina. W narodzie od pokoleń istnieją konflikty na tle społecznym i nie da się ich tak łatwo zażegnać. Gospodarz - Werynhora. Nad biurkiem Włodzimierza Tetmajera wisiał portret Werynhory, pędzla Matejki. Werynhora to XVIII w. wróżbita, rzecznik solidaryzmu klasowego. Przybył do Gospodarza ponieważ to on w akcie I wypowiedział się pozytywnie o chłopach, mówiąc „chłop ma coś z Piasta, chłop potęgą jest i basta”. 10 lat mieszkał wśród chłopów, poznał ich, doceniał, dlatego mógł sprawdzić się w roli przywódcy. Rozumiał też klasę z której się wywodził. Werynhora przekazał Gospodarzowi 3 polecenia. Rozestać wici, zebrać zbrojnych na błoniach, ruszyć na dźwięk rogu. Gospodarz podejmuje się zadania, ale nie realizuje go, przekazuje zlecenia Jaśkowi, sam kładzie się spać, zawodzi więc jako przywódca.