Krótka analiza wiersza "Coś ty Atenom uczynił, Sokratesie "

"Coś ty Atenom uczynił, Sokratesie ?". Wiersz powstał w styczniu 1856 roku, tuż po śmierci Adama Mickiewicza (1855) oraz sprowadzeniu jego ciała do Paryża. Utwór porusza problem wzajemnego stosunku wybitnej jednostki i społeczeństwa, w którym tej jednostce przyszło żyć. Poeta przytacza przykłady wybitnych ludzi, którzy mieli odwagę i siłę wystąpić z nowymi poglądami i pchnąć ludzkość na nowe tory. Jednak za swoją śmiałość i nieprzeciętność byli pogardzani i prześladowani przez współczesnych. Nawet po śmierci ich ciała nie zaznały spokoju. Norwid przywołuje postaci: Sokratesa (skazany przez Ateny na śmierć), Dantego (wygnany z Florencji), Kolumba (zmarł w niełasce), Camoensa, Kościuszki i Napoleona. Każdy z nich albo zginął w nędzy, albo został zabity, albo miał po śmierci przynajmniej dwa groby (czyli właściwie tak, jakby nie miał żadnego). Wielcy, wybitni ludzie są - wg. Norwida - za życia spychani na margines, negowani przez przeciętne społeczeństwo. Dopiero w długi czas po śmierci ich zasługi są uznawane, co skłania do oddania pośmiertnego, spóźnionego już hołdu. Pod koniec utworu podmiot liryczny zwraca się bezpośrednio do Mickiewicza, przepowiadając, że zasługi wieszcza przyszłe pokolenia "inaczej będą głosić", że w uznaniu dla jego wybitnych dokonań ludzie będą lać "łzy potęgi drugiej".