Koncepcja bohatera według Arystotelesa

Swoją koncepcję bohatera tragicznego, a także koncepcję wielu innych zagadnień literackich przedstawił Arystoteles w dziele pt. "Poetyka". Mówił "(...) bohaterem jest więc człowiek, który nie wyróżnia się osobliwie ani dzielnością i sprawiedliwością, ani też nie popada w nieszczęście przez swą podłość i nikczemność, lecz ze względu na jakieś zbłądzenie ( wina tragiczna, połączona z nieświadomością tożsamości i więzów łączących bohatera z ofiarą ). Należy on przy tym do ludzi cieszących się wielkim szacunkiem i powodzeniem". Przykładem arystotelesowskiego bohatera jest między innymi Tyestes, syn Pelopsa. Atreusz morduje swojego przyrodniego brata, za co zostaje wygnany wraz z niewinnym Tyestesem. Ojciec rzuca na nich klątwę, która staje się praprzyczyną wielu przerażających zbrodni ( Tyestes spożywa potrawę, sporządzoną z ciał jego zabitych synów ). Także Edyp jest klasycznym przykladem uwikłania w winę tragiczną - zbłądzenie. Jeszcze przed urodzeniem jego los został przesądzony - miał zabić swojego ojca i zostać mężem własnej matki. Rodzice, w obawie przed złowrogą przepowiednią porzucają Edypa w górach. Niemowlę przygarniają bezdzietni władcy Koryntu i wychowują jak własnego syna. Gdy już jako młodzieniec Edyp odwiedza wyrocznię delficką i poznaje wróżbę, a sądząc, że odnosi się ona do Polybosa i Merope, postanawia nigdy nie wracać do Koryntu. Jednakże podczas wędrówki spotyka prawdziwego ojca i podczas bójki zabija go, po czym udaje się do Teb, nękanych przez Sfinksa. Uwalnia miasto od potwora i w nagrodę otrzymuje rękę własnej matki - Jokasty. Po latach na miasto spada zaraza i głód. Plagi ustaną, gdy zabójca Lajosa zostanie wygnany z miasta. Po odkryciu strasznej prawdy Jokasta wiesza się, a Edyp idzie na wygnanie. Arystotelesowska koncepcja bohatera tragicznego realizowana jest więc w bardzo wielu utworach.