Zagłada w wierszach Czechowicza i Miłosza

Przeczucie zagłady w wierszach J. Czechowicza i Cz. Miłosza “Na wsi" J. Czechowicz - w wierszu ukazana jest wizja bezpiecznej wsi, przedstawiane są powszednie czynności. Świat tej wsi może czuć się bezpiecznie. Podmiot liryczny jednak ma przeczucie zagrożenia i dlatego ucieka się do wspaniałych wizji. Opis wsi jest ucieczką, a okres ten to “cisza przed burzą". “Sam" J. Czechowicz - w wierszu występują elementy bojaźni, lęku. Podmiot mówi, iż w tym świecie nie ma spokoju. Widoczny jest element wojny, ma miejsce eskalacja lęku i barwy czerwonej. Podmiot spodziewa się, iż nastąpi burza dziejowa, powódź wieków, będzie miała miejsce zagłada. “Ballada z tamtej strony" J. Czechowicz - jak mówi tytuł wiersza podmiot liryczny opisuje siebie jako już nieżyjącego. Stwierdza on, iż życie jest bardzo krótkie, jak sen. Katastrofista widzi swoje życie jako skończone. To co istnieje teraz jest już przeszłością, bo i tak kiedyś przeminie. “Przedświt" J. Czechowicz - jest to apokaliptyczna wizja świata. Pojawia się motyw jeźdźca i konia (ten koń stanowi cień skojarzenia z 4 jeźdźcami na koniach z Apokalipsy). Świat ulegnie zagładzie, gdy pojawią się jeźdźcy apokalipsy. W utworze mówi się o przedświcie, ale samego świtu nie będzie, on zginie i pojawi się coś innego. Jawią się różne kolory, a wśród nich czerwień - kolor zagłady, zniszczenia. Człowiek natomiast w momencie zagłady szuka ucieczki, która i tak mu nic nie da. “Żal" J. Czechowicz - Podmiot liryczny mówi o zagładzie, o własnej śmierci. Wszyscy jesteśmy skazani na zagładę. Podmiot utożsamia siebie z całą ludzkością. Pojawia się element wojny, podmiot mówi, że będzie strzelał do siebie (nawiązanie do I Wojny Światowej, podczas której Polacy, będący pod różnymi zaborami, strzelali do siebie). Zagłada będzie dotyczyła wszystkich. Zginą żołnierze, przestępcy, dzieci, kobiety, cywile. Ten świat stworzony przez cywilizację jest skazany na zagładę. Motyw ryku głodnych ludów, stanowić ma ryk, który doprowadzi świat do zagłady. Złowieszcze są również w wierszu świergoczące jaskółki. “Roki" Cz. Miłosz - tytułowe “roki" to coroczne posiedzenia sądu. Podmiot liryczny wspomina, że wszystko już minęło, zapomniano nawet winy. Człowiek powinien przybrać postawę aktywną, ale musi wiedzieć, że zagłada i tak go dosięgnie. Natomiast ten kto przyjmie postawę milczenia również zostanie zgładzony. Świat wartości człowieka stanie jakby na głowie: “I nienawidzić pora co kochałeś, i kochać to, co znienawidziłeś, i twarze deptać tych, którzy milczącą piękność wybrali." Cały świat się zmianie, przestanie się wszystko zgadzać, “nowy" człowiek będzie agresywny, nic nie pozostanie takie samo. Czasami podmiot próbuje oszukiwać sam siebie, ale przecież nic nie ucieknie przed uczuciami.