Rozwój nauki i sztuki w renesansie

3Rozkwit nauki i sztuki w epoce renesansu. Najbardziej widocznym znamieniem rozkwitu odrodzenia we Włoszech na przełomie XV i XVI wieku był niebywały rozwój sztuki. Nigdy w żadnym kraju nie było tylu i takiej miary artystów, co tam w tym okresie. Przeważali malarze, ale wielu bylo również rzeźbiarzy, niektórzy z nich uprawiali obie te galęźie sztuki jednocześnie. Za najważniejszą ze sztuk była uważana architektura, wszystkie inne bowiem składały się razem na powstanie wspaniałego gmachu renesansowego. A zbudowano ich mnóstwo - kościołów, pałaców, ratuszów, domów bogatych mieszczan, wśród nich największy pomnik architektóry renesansowej - bazylikę Świętego Piotra w Rzymi. Jednym z jej budowniczych był rzeźbiarz, malarz i poeta Michał Anioł Buonarotti. Na usługach renesansowych papieży pozostawał również architekt i malarz Rafael Santi. Z dala od Rzymu, we Florencji i Mediolanie działał największy geniusz odrodzenia, Leonardo da Vinci (patrz niżej). Dzieła sztuki uzupełnione artystycznymi meblami i przedmiotami codziennego użytku, oraz wspaniałymi strojami, stanowiły tylko piękne tło dla właściwej realizacji podstawowych ideii odrodzenia, noszących miano humanizmu. Najtrwalszym pomnikiem jest utwór poetycki, toteż na dworach poeci zajmowali miejsce uprzywilejowane. Pisali oni często utwory pochwalne na cześć swoich opiekunów, częściej dedykowali im swoje utwory, aby w ten sposób zarówno ich uczcić, jak i pozyskać ich łaskę. Dedykacje w książkach okresu odrodzenia to bogaty i różnorodny rozdział literatury. Na początku szesnastego wieku kultura włoskiego odrodzenia rozeszła się szeroką falą na całą ówczesną Europę. Przenosili ją najpierw dyplomaci i studenci, potem propagowały wojska francuskie, które w tym właśnie czasie najeżdżały Płw. Apeniński. Z Włoch brano podnietę do zmiany życia i obyczajów, z tamtąd sprowadzano architektów do wznoszenia nowych rezydencji królewskich i magnackich. W innych krajach Europy niwielu artystów mogło dorównać artystom włoskim; nie prześcignął ich żaden, natomiast w dziedzinie nauki i poezji niektórzy uczniowie okazali się więksi od mistrzów.