Cechy epopei i komizm zwarty w "Panu Tadeuszu"

Cechy epopei Epopeja to dłuższy utwór epicki, ukazujący losy narodu, w przełomowym jego momencie, ukazany na tle natury, która urasta do rangi osobnego bohatera. występuje akcja, narrator, dominująca forma podawcza: opowiadanie, dialog, opis obecność inwokacji (zwrot do Matki Boskiej, Litwy z prośbą o natchnienie) porównanie homeryckie opis zajazdu przypomina opis bitwy trzy splecione ze sobą wątki: - polityczne (związane z osobą ks. Robaka) - osobiste (1. miłosny: Tadeusz, Zosia, Telimena; 2. rodzinny: spór o zamek pomiędzy sędzią a Hrabią) - poboczne (np. Gerwazego, spór Asesora z Rejentem - nie wpływają na akcję ale rozbudowywują fabułę) trzy rodzaje komizmu: - postaci (np. Rejent, Tadeusz, Telimena) - sytuacji (np. kiedy Telimenę napadły mrówki) - słowny (np. wasal - wąsal) język charakteryzuje prostota, jasność ale i bogactwo słownictwa; dużo środków stylistycznych: epitety, onomatopeje utwór realistyczny, odtwarza w sposób pełny realia obyczajowe, polityczne przedstawia obyczaje szlacheckie, uchwyca procesy zachodzące w społeczeństwie - ubożenie magnaterii, utrata politycznego znaczenia (np. Hrabia) - bogacenie się drobnego ziemiaństwa (np. Sędzia) - ubożenie szlachty zaściankowej (np. Bartek Prusak) - szerzenie się kosmopolityzmu, wyraźnie odrzucanie tradycji narodowych (np. Hrabia, Telimena) napisane wierszem splatanie elementów komicznych i patetycznych