Zwykły człowiek bohaterem nowel Prusa

TEMAT: Prosty człowiek bohaterem nowel Bolesława Prusa. Bolesław Prus (Aleksander Głowacki) (1847÷1912) syn dworskiego urzędnika, ur. w Hrubieszowie wcześnie osierocony, wychowywany przez krewnych, jako uczeń gimnazjum wziął udział w powstaniu styczniowym, był ranny w potyczce, więziony na zamku w Lublinie. Po zwolnieniu zdał maturę, podjął studia matematyczne w Szkole Głównej. Przerwał je ze względów finansowych, podjął pracę w fabryce Lilpopa. Pierwsze artykuły publikował w czasopismach podpisywał je Bolesław Prus. Wstydził się tej działalności. Publikował w pismach „Niwa”, „Opiekun domowy”, „Kurier Warszawski”. Sam redagował dziennik „Nowiny”. W 1875r. poślubił Oktawię Trembińską. Podróżował niewiele (Niemcy, Szwajcaria, Francja). W 1897r. obchodzono jubileusz 25-lecia pracy pisarza. Zmarł nagle nad rękopisem „Przemiany”. Pochowany na Powązkach, na nagrobku napis „Serce serc”. Nowele: „Sieroca dola”, „Szkatułka babki”, „Przygoda Stasia”, „Grzechy dzieciństwa”, „Anielka”. Powieści: „Placówka”, „Lalka”, „Emancypantki”, „Faraon”, „Dzieci”, „Przemiany”. „Antek”. Urodził się we wsi nad Wisłą w bardzo biednej rodzinie. We wsi panowało zacofanie i zabobon, świadczy o tym los Rozalki włożonej do pieca na trzy zdrowaśki. Antek był dzieckiem zdolnym, wysłano go do szkoły, zbyt głośno mówił be, wysłano go do pracy przy kuchni. Nauczyciel domagał się zapłaty, matka nie miała pieniędzy, więc posłano go do kowala. Zbyt szybko wyuczył się zawodu, podkuł konia pod nieobecność kowala, więc go wyrzucono. Od wczesnego dzieciństwa interesował Antka wiatrak za Wisłą. Pytał matkę co to jest, nie miała dla niego czasu, więc przepłynął na drugi brzeg i wszystko dokładnie obejrzał. Miał uzdolnienia, potrafił rzeźbić. Był nieurodzaj, głód, więc wysłano Antka w świat. W związku z hasłem pracy u podstaw omawia autor problem marnowania talentów i niemożność kształcenia się uzdolnionych dzieci. „Katarynka”. Pan Tomasz to były adwokat, człowiek bogaty, znawca sztuk kolekcjonował obrazy, organizował koncerty i nie znosił katarynek. Przysyłano mu je złośliwie, więc opłacał stróża by nie wpuszczał kataryniarzy. W domu naprzeciw obserwował dwie panie i 8-letnią dziewczynkę. Kobiety pracowały, dziecko siedziało zwykle w oknie bawiąc się niezdarnie lalką. Zauważył jak dziewczynka patrzyła prosto w słońce, domyślił się, że jest niewidoma. Zmienił się stróż, zjawił się kataryniarz, pan Tomasz chciał go przepędzić, ale zauważył jak niewidoma tańczy i śmieje się. Zapłacił więc za wpuszczanie katarynek, postanowił zająć się dzieckiem i opłacić lekarzy. Była szansa odzyskania wzroku, gdyż jego utrata była rezultatem choroby. „Kamizelka”. Narrator w mieszkaniu naprzeciw obserwuje małżeństwo. W kwietniu było ich troje. Pan, pani, służąca. Pan pracował w biurze, przynosił dokumenty do domu, pracował czasem do północy. Pani dawała lekcje, a wieczorami szyła. Na spacer wychodzili tylko w niedzielę. W lipcu pan zaziębił się, dostał krwotoku, lekarz zalecił wyjazd na wieś, ale nie było funduszy. Chociaż żona wzięła więcej lekcji i dłużej szyła. Mąż zauważył po kamizelce, że chudnie. Aż raz niespodziewanie stwierdził, że przytył skoro musiał poluźnić pasek. Kiedy umarł zlicytowano sprzęty. Kamizelkę kupił Żyd, a od niego nabył ją narrator. Okazało się, że pracowały przy niej dwie osoby. Pan przesuwał sprzączkę, by uspokoić żonę, pani skracała pasek. Prus zwraca uwagę na życie ludzi prostych, składa się ono tylko z ciągłej pracy i troski oraz krótkich chwil wypoczynku. Nawet miłość zmuszona jest do kłamstw. „Z legend dawnego Egiptu”. Władca Egiptu Ramzes miał już sto lat i był już u progu śmierci. Wtedy wezwał do siebie najmądrzejszego lekarza i rozkazał mu przyrządzić najmocniejsze lekarstwo, które mogło wyleczyć, albo zabić. Lekarz wahał się. Ale jednak podał mu je. Następcą Ramzesa miał być jego wnuk Horus. Wezwano go do sali faraonów, gdzie oczekiwano na śmierć władcy. Horus już zaczął wydawać rozkazy pisemne, które miały być ważne dopiero po dotknięciu ich pierścieniem. Wtedy to coś ukąsiło go w nogę. Nie przejął się tym. Wydawał dalsze rozkazy. Do sali wszedł lekarz który od razu zauważył bladość Horusa. Po obejrzeniu mu nogi stwierdził, że ukąsił go pająk jadowity i lada chwila może umrzeć. Wtem wbiegł do sali arcykapłan i zwiastował cud - „Ramzes odzyskał zdrowie”. „Marne są ludzkie nadzieje wobec wyroków boskich”.