Wzory poezji tyrtejskiej w literaturze XIX i XX wieku

Za pierwszego twórcę poezji tyrtejskiej uważny jest Tyrteusz, spartanin; autor ten, za najważniejsze uznawał cnoty związane z wojskiem (charakter samej Sparty); w zachowanym fragmencie wiersza "Rzecz to piękna..." formułuje pewne założenia, dotyczące prawego żołnierza i obywatela (w Sparcie każdy obywatel był żołnierzem); mianowicie powinien zawsze stawać do walki o zagrożoną wolność swojej ojczyzny; ucieczka przed tym obowiązkiem uznawana jest za najgorszą hańbę, ciągnącą się za takim człowiekiem do końca życia, dlatego też, należy mężnie walczyć, nawet za cenę własnego życia; w XIX wieku, dominującym tematem była walka narodowowyzwoleńcza, związana z sytuacją Polski; w "Konradzie Wallenrodzie" Mickiewicz pokazuje nam walkę, przy użyciu podstępów z wrogiem, jaką prowadzi tytułowy bohater; potem, w XX wieku, pojawia ponownie nurt tyrtejski dopiero w związku II Wojną Światową; (Broniewski - "Bagnet na broń" prezentuje postawę czynnej walki wobec najeźdźcy, który najechał na ojczyznę);