Wzorce osobowe w "Pieśni o Rolandzie"

Wzory osobowe średniowiecza w Pieśni o Rolandzie Epoka wieków średnich – wielkich przeobrażeń Europy ukształtowała trzy wzorce postaw, godne naśladowania, propagowane przez literaturę i powielane w wielu odmianach: są to postaci heroicznego świętego – ascety, niezłomnego rycerza i dobrego władcy. Pieśń o Rolandzie należy do tzw. karolińskiego cyklu pieśni (dotyczy osoby Karola Wielkiego) i przedstawia dwa modele postaw: rycerza oraz władcy. Pierwszą reprezentuje hrabia Roland, siostrzeniec króla Karola Wielkiego, zaś drugą właśnie ów panujący. Zgodnie z brzmieniem tytułu w utworze wyeksponowano sylwetkę walecznego Rolanda. Obok niego ukazani zostali również inni reprezentanci tego stanu, wysoko urodzeni baronowie, krewni króla, mężni obrońcy i krzewiciele wiary chrześcijańskiej, m.in. Oliwier, arcybiskup Turpin oraz wielu innych. Ich przeciwieństwem niemal pod każdym względem są poganie – Saraceni – muzułmański lud Hiszpanii. Karol Wielki – prawy, szlachetny, troszczący się o poddanych i pomnażanie ziem należących do Francji – to cesarz Franków wykonujący na ziemi wolę Boga, zawsze Mu posłuszny, dlatego otoczony opieką i nagradzany sukcesami. Bohaterowie ci, ukazani na kartach eposu jako wzorcowi, otoczeni legendą wielkości i szlachetności, stanowili w średniowieczu niedoścignione, ale pożądane modele zachowań. Pieśń o Rolandzie prezentuje również przykład negatywny – podłego zdrajcy Ganelona, straconego w okrutnych mękach wraz z krewnymi.