Wyjaśnienie koncepcji humanistycznej

Koncepcja Humanistyczna (Maslow) – odrzucająca jednowymiarowy charakter człowieka. Człowiek jest unikatową całością , składa się z dwóch podsystemów „ja” i „organizmu” które stanowią jedność. Ludzie działają w świecie zewnętrznym , jednostka i świat społeczny tworzą jednolity system. Osoba nie zawsze rozwija się harmonijnie , często powstają sprzeczności pomiędzy jego autentycznym „ja” a tzw. fasadą. Ludzie których jedność jest zaburzona działają mało efektywnie. Człowiek który chce żyć zgodnie z naturą musi stanowić harmonijną całość. Podstawową właściwością człowieka jest rozwój uwarunkowany przez czynniki wewnętrzne , często jest on jednak nie harmonijny ponieważ człowiek nie zawsze wykorzystuje swoje prawdziwe możliwości. Do działania popycha człowieka dążenie do samorealizacji poprzez twórczość , rozwój „ja”. Koncepcja ta przyjmuje że człowiek z natury jest dobry a jego dążenia są konstruktywne. Człowiek w pełni rozwinięty i dojrzały zawsze będzie tworzył dzieła które będą służyć jednostce i społeczeństwu , a destrukcyjne działania uznaje za niezgodne z naturą człowieka ! Metody badawcze stosowane przez ten kierunek to przede wszystkim (system wypowiedzi o sobie, Q-sort pomaga określić autoportret badanej osoby, grupy spotkaniowe –poprawa stosunków interpersonalnych i komunikacji). Dąży się do ustalenia systemu wychowania humanistycznego , który ukształtowałby jednostkę dojrzałą. (dążenie do integracji osobowości, rozwój autonomii jednostki uniezależnienie od bodźców zewnętrznych , ukształtowanie postaw allocentrycznych koncentrowanie uwagi na innych a nie na samym sobie , rozszerzanie świadomości). Założenia przyjmowane przez psychologów humanistycznych są często zbyt arbitralne , między innymi to że człowiek jest dobry. Człowiek z natury nie jest ani dobry ani zły , dopiero wpływ środowiska, kultury, wychowania czynią z niego szlachetnego lub złego. Błędne wydaje się także założenie że istnieje tylko jedno centralne źródło energii (siła napędowa) którą jest dążenie do samorealizacji. Samorealizacja jest celem wychowania możliwym do osiągnięcia w pewnych warunkach. Także założenie że główną rolę w życiu jednostki pełni aktualne doświadczenie jest błędna , ponieważ człowiek stale odwołuje się do jego przeszłości które regulują jego postępowanie. Wydaje się że nie doceniana jest rola środowiska społecznego w ludzkim zachowaniu, zmniejsza to prawdziwość koncepcji humanistycznej. Zastrzeżenia do tej teorii budzi także koncepcja religii jako szczytowego doświadczenia przeżywanego przede wszystkim przez osoby niezwykłe ,tymczasem religia jest zjawiskiem powszechnym i dotyczy wszystkich jednostek. Choć istnieje dużo zarzutów co do tej koncepcji jest ona nadal żywo rozwijana i zyskuje sobie nowych zwolenników.