Wizja miasta w powieściach Juliana Tuwima

. OBRAZ MIASTA W POWIEŚCI TUWIMA Julian Tuwim - poeta łódzki, czy poeta urodzony w Łodzi? To pierwsze hasło funkcjonuje w charakterze symbolu. Miasto cierpiące na niedostatki wielkich tradycji kulturalnych niejako przypisuje sobie owego 20-letniego, który opuszcza Łódź, aby do niej tak naprawdę nigdy nie wrócić. Nieczęsto wracał do tego miasta także w swojej poezji. Ani w “Czyhaniu na Boga", ani w “Sokratesie tańczącym", ani w “Siódmej jesieni" nie znajdziemy nawet jednego wiersza, który by wprost mówił o rodzinnym mieście. Może to dlatego gdyż w 1905 roku nazywano go “łamistrajkiem" ponieważ jako jeden z nielicznych gimnazjalistów nie strajkował. A może dlatego, że łódzki “Rozwój", w dniu 3. V. 1928 r., pisał, że przyznanie Tuwimowi Nagrody Literackiej “zakrawa na gruby a niewłaściwy żart". Jednakże miasto jako takie często pojawia się w utworach Tuwima. • “Do krytyków" - miasto radosne i powszednie, • “Wiosna" - miasto okazuje się niszczącym, bezwzględnym i okrutnym molochem.